Een lach en een traan

Clowns zijn soms een beetje eng, maar ik kreeg in een meditatie een visioen van een clownsneus, zo’n rood bolletje. Dát hebben we nodig, dacht ik, mijn man en ik: humor, pret, lichtvoetigheid. Na dit zware halve jaar van van ziekte, operatie en bestralingen, die ook op onze relatie hadden gedrukt. Dus dacht ik meteen aan Madeleine en Roelant de Vletter van Inspel, want ik wist dat zij daaraan doen, aan clownerie en speelse oefeningen en je kunt er ook privé consulten boeken.

Op naar Kamperveen. “Het is geen relatietherapie, hoor,” zei ik geruststellend tegen mijn man op de heenweg. “Roelant en Madeleine zijn geen therapeuten.” Maar grappig genoeg bleek het wel een therapeutisch effect te hebben. Alleen ging het allemaal zo anders dan wat je bij een relatietherapie verwacht, dat we voordat we het wisten bezig waren gevoelens uit te spreken en samen confronterende oefeningen te doen. De clownsneuzen stonden ons goed, er werd veel en hard gelachen en we waren ook om de haverklap ontroerd, tot onze eigen verbazing.

Ik kan natuurlijk niet vertellen wat we allemaal deden – het verrassingseffect is denk ik wel belangrijk voor de impact. Maar helemaal aan het eind van de middag gebeurde er iets waarvan ik dacht: dit moesten we misschien maar vaker doen, niet alleen wij, maar iedereen die weleens korzelig wordt van z’n relatie.

In de hoek van de speelzaal hadden we al een doodkist ontwaard en die werd in het midden van de ruimte gezet. Ik mocht er eerst in liggen, op een comfortabel kussen. Ogen dicht, handen op mijn buik. Mijn man moest een hoed uitkiezen uit de enorme voorraad hoeden, een die bij de gelegenheid paste, en hij koos een zwarte flaphoed. Het stond… bijzonder, zal ik maar zeggen. Ha ha. Met die hoed op moest hij mij vertellen hoe het was geweest voor hem, het leven met mij. Hij begon meteen te huilen.

Het was een intens genot om daar zo lekker te liggen terwijl hij al die lieve en waarderende woorden sprak. Wat ik voor hem betekende, wat hij lief en knap vond in mij. Sommige dingen had ik wel gedacht, maar er waren ook dingen waarvan ik opkeek (met mijn ogen stijf dicht natuurlijk): oh echt? Hij vindt mijn enorme liefde voor mijn kinderen en kleinkinderen niet lastig of overdreven, maar juist een mooie eigenschap? Wat heerlijk.

Daarna was ik aan de beurt en toen mijn man in de kist lag, sprongen mij ook direct de tranen in de ogen. Want ja, het zag er best wel realistisch uit en op een dag is het zover… Ook in mij kwamen helemaal vanzelf liefdevolle woorden op en ik was er zelf verbaasd over: oh heus, is hij mijn anker? Leer ik zoveel van hem? Heb ik zoveel aan hem te danken?

Innig gearmd en knus als een stel tortelduifjes verlieten we het pand. Doodkistje spelen… Het zou niet in me opgekomen zijn. Maar wat een fantastisch idee.

9 Antwoorden op “Een lach en een traan”

  1. Inderdaad een fantastisch idee; ik kan me voorstellen dat het mooi en confronterend is. Wat fijn om elkaar mooie woorden mee te kunnen geven- zeker na een zware periode. Zet alles weer in het juiste perspectief…

    1. Dank je wel voor je reactie!

  2. Lieve Lisette, wat een prachtverhaal, veel dank voor het delen daarvan. De angst voor clowns ken ik vanuit mijn beroep als clown en jouw verhaal neemt hopelijk wat van die angst weg en geeft misschien wat meer waardering voor het vak zelf, met alle mogelijkheden daarin om te verwerken, transformeren en vooral (glim) lachend afstand te nemen van de dagelijkse en wereldse zorgen. Die neus staat je goed! Ik heb ze vaak mogen uitdelen aan moeders, vaders en andere familieleden van zieke kinderen… De uitwerking ervan ken je inmiddels! Heel fijn om te lezen dat je het fenomeen clown serieus neemt! Dat had ik, als oude clown die net is gestopt met cliniclownen, wel even nodig. Dank! En zo fijn om te horen dat het een pracht uitwerking op jullie relalie heeft gehad, geniet! Lieve groet, joke welbedagt

    1. Ha wat leuk, een reactie van een echte clown. Het was dat ik het had gezien in een soort visioen. We moesten in onze opleiding op de laatste dag in zelfonderzoek de vraag beantwoorden: wat heb ik nodig, de komende tijd? En die neus kwam op. Ik heb ervan genoten. Mooi werk, dank en liefs.

  3. Wauw, lisette wat heb je dit weer heerlijk vanuit je hart geschreven. Komt gelijk binnen en voelde de tranen van jullie beide… wat een mooie en bijzondere laatste oefening met de doodskist. Opeens is dan ‘de vanzelfsprekendheid dat de ander er altijd gewoon is’ even weg en kun je voelen hoe t zou zijn zonder de ander, pfff. Dan besef je opeens wat voor moois je samen hebt ❤️. En waarvoor je de ander zo dankbaar bent…

    1. Ja precies, dank je wel, je begrijpt het helemaal. En er kwam echt meer op dan ik van te voren had verwacht. Liefs!

  4. Toen ik 50 werd had mijn allerliefste vriendin Carla achter mijn rug om aan alle gasten gevraagd of ze die dag aan mij wilden vertellen wat ik voor ze betekende.
    Vanaf het eerste tot en met het laatste verhaal heb ik gehuild, omdat ik mij realiseerde wat je als mens voor een ander betekent en dat dat (vaak) pas verteld wordt tijdens de uitvaart. Vanaf dat moment heb ik mij voorgenomen dat vaker te uiten aan mijn geliefden (ik ben nu 65) en deze boodschap door te geven aan anderen.
    Dank voor je verhaal Lisette <3

    1. Dat is de clou, en ik neem me hetzelfde voor! Dank voor je reactie.

  5. Mijn man en ik doen dit voor elkaars verjaardag. We nemen dan de tijd om elkaar een verhaal te geven, maar dan met koffie en taart op de bank. Dat van die kist vind ik mooi beeldend, maar als het niet hoeft…Bank dus, de kinders elders. De jarige luistert en mag niets terugzeggen, alleen ontvangen. Het cadeau voor de spreker is minstens zo groot. En ook fijn: je kunt elkaar aankijken. Dat is heftig en intens, verbindend en verkwikkend: na 20+ jaar een relatie en kinderen. Een romantisch etentje kan ook leuk zijn, maar dit is van een ander kaliber. Bedankt voor het delen van je liefdevolle verhaal. Dat raakt!

Laat een antwoord achter aan Marieke Gels Reactie annuleren