Zoeken naar de bron

Er was een magische plek, zeiden ze, verderop in het dal, met bronnetjes. Je kon er naar toe lopen, over een weg vol stenen. We kregen diverse aanwijzingen: na een poos naar links. Het leek op een picknickplek. Er stonden ook houten borden. Het leek zo simpel – maar we vonden het niet.

We zagen namelijk de ‘hoofd’-beek nog steeds stromen op de bodem van het dal en we dachten: dan zijn we nog niet bij de bron, natuurlijk. Het werd een fijne wandeling hoor, daar in centrum Lothlorien in Frankrijk, maar het was natuurlijk wel jammer dat we die bronnen niet hadden gevonden.

Nog eens geïnformeerd: hoe ziet die plek er dan PRECIES uit? Tja, gewoon goed opletten, als rechts de weilanden begonnen, goed naar links kijken… Echt zo’n fijne plek… “Als er hier sjamanen komen, gaan ze ook altijd eerst naar de bronnen,” zei Fredy, de vrouw des huizes. “Om zich te reinigen.”

Met gestrekte pas, vastbesloten, liepen we het stenige pad opnieuw. En ja, we vonden de bronnen; niet de bron van de grote beek maar van kleine beekjes die hem voeden. Het was inderdaad een romantische, betoverende plek, met dat klaterende water dat zo uit de rotswand kwam, vogels en ritselende blaadjes in een diepe stilte. We zaten er een poos, vulden onze fles, genoten.

Ik vond het allemaal enorm symbolisch. Want alle gasten die dezelfde week op Lothlorien waren en de bronnen zochten, bleken de eerste keer te falen.

En is dat niet in het geestelijke leven ook zo? We hebben moeite onze bron te vinden, omdat we maar blijven lopen langs die mainstream van het leven, die goed zichtbare stroom van het succes en de prestatie. Iedereen geeft aanwijzingen en die zijn vast heel duidelijk voor die mensen zelf, die hun bron al kennen, maar als je er nog nooit geweest bent, klinkt het allemaal maar vaag. En ben je er eindelijk, dan is het zo simpel.