De kracht van stilte

Als ik optreed met liedjes en verhalen, krijg ik steeds vaker te horen van mensen uit het publiek dat ze vooral de liedjes waarderen. Eigenlijk zeggen ze op een aardige manier: hou die lange kletsverhalen maar voor je. Dat is voor mij enorm wennen, want hee, ik heb gestudeerd op die verhalen! Ik was toch een prater, een denker, een schrijver! Maar zij vinden kennelijk een kort liedje fijner.

Ook in de liedjes zelf word ik rustiger. Ze worden zachter, gevoeliger, en ik durf meer pauzes te laten vallen.

Eigenlijk word ik over de hele linie rustiger. Maar dat voelt gek genoeg als een kwestie van durven. Alsof ik met druk praten en alle stiltes opvullen, een beschermend pantser vorm dat ik laat vallen als ik stiller word.

In zijn  TED talk over stilte vertelt poolreiziger Erling Kagge dat Beethoven’s muziek een deel van haar kracht ontleent aan de stiltes, de pauzes tussen de noten. “Onderzoek wijst uit dat juist in de pauzes intense positieve neurale activiteit in de hersens plaatsvindt,” zegt Kagge. “Het zijn de plotselinge stiltes in Beethoven’s muziek die het brein wekken en tot actie aanzetten.”

Als rebalancer haal je van tijd tot tijd je handen van het lichaam van je cliënt af en laat je hem of haar even in stilte ‘na-voelen’. Dat vind ik best lastig, want ik ben geneigd te denken: ik moet die persoon op tafel natuurlijk wel aangenaam bezighouden! Stel je voor dat hij zich verveelt, terwijl ik werkeloos op mijn kruk zit!

Maar ik begin steeds beter te beseffen dat die pauzes juist ontzettend belangrijk zijn. Waarschijnlijk zou hersenonderzoek uitwijzen dat juist dan grote activiteit plaatsvindt in de hersens. En zelf heb ik ook al ervaren toen ik weer eens door een ‘gewone’ masseur onder handen werd genomen, dat ik verlangde naar meer rust. Man, man, dacht ik, hou even op zodat ik beter mezelf kan voelen…

Stilte werkt. Maar het vergt wel moed.