De schatkist in je lichaam

Mensen die bij me komen, praten soms hardvochtig over zichzelf. 
“Zit ik weer te janken,” zeggen ze bijvoorbeeld. 
Dan protesteer ik.
“Noem het huilen,” zeg ik. “We zijn geen honden, we zijn mensen en alle echte mensen huilen vaak.”
Bij anderen is de strengheid verpakt in een spiritueel jargon. 
“Die angst mag ik nu loslaten,” zeggen ze bijvoorbeeld.  
Tussen de regels hoor ik dan: dat moet. Ze weten al dat je beter kunt ophouden met al dat moeten, dus ze noemen het mogen. Maar eigenlijk willen ze hun angst gewoon weg hebben.
 
“Ik dacht dat je er weleens van af moest zijn, tegen de tijd dat je veertig bent,” zei een vrouw. Ze had zojuist beseft hoe bang ze nog steeds was voor de afkeuring van haar moeder.
“Ik zou eerder zeggen dat je nu veilig genoeg bent om het helemaal te kunnen voelen,” zei ik. “Als kind kon je je dat niet permitteren; je moest je angst wel wegstoppen. Net als ongewenste woede, en verboden verdriet. Het is allemaal in je lijf gaan zitten. Maar nu ben je volwassen en je kunt jezelf toestemming geven om het te voelen. Je kunt jezelf erin opvangen, je hart ervoor openzetten. Als je je die gevoelens weer toeëigent, kan je lichaam ontspannen.”
 
In mijn rebalancing-opleiding ben ik doordrongen geraakt van het besef dat emoties niet weg hoeven, integendeel: alles mag er zijn. Je kunt verdriet of boosheid of angst trouwens niet ‘wegdoen’, je kunt ze alleen onderdrukken, verdringen en vastzetten in je lijf. Daar veranderen die weggestopte gevoelens in onrust, gespannenheid, irritatie, depressie, gevoelloosheid of afwezigheid. 
Maar als een gevoel er wel mag zijn, als je het kunt toelaten en voelen, als je erin kunt ontspannen, transformeert het vanzelf. 
“Bedroefdheid wordt zachtheid,” schrijft rebalancer van het eerste uur Nishant Matthews in zijn boek Vriend in de spiegel. “Boosheid wordt kracht, angst wordt gevoeligheid, verdriet wordt zorgzaamheid. Elk van de verworpen demonen komt met een geschenk wanneer die terugkeert naar de eenheid van ons bewustzijn.”
 
Eenzaamheid wordt autonomie, kan ik uit ervaring toevoegen. Wanhoop wordt diepe innerlijke vrede. Een gebroken hart blijkt alleen maar open-gebroken en stroomt vanzelf vol compassie. Alle pijn die er mag zijn, transformeert tot een vorm van liefde.

De emotionele pijn en spanningen die je in je lijf hebt zitten, vormen een soort spirituele schatkist. Een rebalancer helpt je alleen maar om je eigen schatkist te openen en het flonkerende goud van het gevoel tevoorschijn te halen.
Dat is niet om te janken. Dat is om te huilen van dankbaarheid.

5 Antwoorden op “De schatkist in je lichaam”

  1. Dat heb je prachtig en doorvoeld verwoord Lisette, chapeau. Ben benieuwd hoe het jou vergaat als mede- Rebalancer.

    1. Dank! Tot nu toe gaat het erg fijn. Mooiste beroep ter wereld 🙂

  2. Lisette, ik ontdek je blogs, ken je naam al wat langer.
    Ik herken wat je schrijft zowel de opmerkingen van je cliënten als je reactie. helemaal mee eens. En de schatkist. Ik noemde ze in mijn boek over Jezus ingepakte cadeautjes die je tegenkomt op je pad.
    Dank je voor dit schrijven.

    1. Dank voor je reactie en wat mooi dat je het al kende.

  3. Prachtig verwoord, ik deel dit blog in mijn Facebook tijdlijn.

Laat een antwoord achter aan Lisette Thooft Reactie annuleren