De waarde van ziek zijn

“Nu weet je weer even hoe waardevol gezondheid is,” appte een vriendin me, toen mijn man na een geslaagde operatie veilig thuisgekomen was uit het ziekenhuis. “Nou eerlijk gezegd zie ik vooral hoe waardevol ziekte is!” appte ik terug.

Oké, ik heb makkelijk praten: míjn buik is niet geopereerd. Ik ben alleen maar de bezorgde partner en mantelzorger. Maar het hele proces heeft ons nu al in een paar maanden een dosis spirituele en psychosociale ontwikkeling opgeleverd waarvoor we anders jaren nodig hadden gehad.

Het eerste wat ik in mezelf opmerkte, toen de diagnose kanker gesteld was bij mijn man: vage schuldgevoelens. Ben ik wel lief genoeg geweest voor hem? Ben ik wel genoeg betrokken geweest bij de relatie, heb ik niet te veel tijd en aandacht aan mezelf, mijn werk en mijn sociale leven buiten hem gegeven? Ik las een boek When The Body Says No, van de Amerikaanse palliatief arts Gabor Mate, en die schrijft ergens dat de partner die het meest zijn of haar (vaker haar, volgens hem) behoeften onderdrukt terwille van de relatie, het vaakst ziek wordt. Daar heb ik een tijdje mee rondgelopen, kniezend.

Op een dag vroeg ik aan een van mijn orakels, het Roosvenster van Hans ten Dam: wat doe ik goed voor mijn man? Wat is mijn positieve inbreng in de relatie? Het antwoord was luid en duidelijk: “Bij zichzelf blijven”. “Blijf jezelf en laat je niet van je plaats drukken.” Wow, wat een helder antwoord! Ik zag het ook meteen, het klopt, dat IS goed voor een relatie, als je jezelf blijft.

“Wie goed voor zichzelf zorgt, is een geschenk voor anderen” staat op de deur van mijn massagekamer. Een prachtige uitspraak van Chris Kersten, de oprichter van Zijnsoriëntatie.

En wat kan beter? vroeg ik, nu dapper geworden. “Timing” was het antwoord. Ook dat zag ik meteen. Niet te snel invullen, niet te snel oordelen, niet te snel praten zelfs, dat geeft mijn partner ruimte. Door het hele ziekteproces nu is het makkelijker om dat te doen. Alleen al omdat ik weer besef hoeveel ik van hem houd. Hoe graag ik wil dat hij beter wordt en nog lang bij me kan zijn.

Nou ja, dat is natuurlijk ook de waarde van gezondheid. Mijn vriendin had toch gelijk.

11 Antwoorden op “De waarde van ziek zijn”

  1. jeltje hoogenkamp zegt: Beantwoorden

    wat/wie is “mezelf “? daar ben ik echt helemaal niet zo benieuwd naar, mijn familie is ook een belangrijk stuk van mezelf dus als daar iets stuk/ziek aan is lijd ik even zeer….natuurlijk heeft die partner of dat kind er niets aan als je geen rots in de branding bent, je bent hopelijk elkaar beurtelings tot steun en troost, for the better and the worse…!!!.

    1. Dat is ook allemaal waar. Maar ik heb toch liever een partner die leeft voor zijn eigen zielenheil, doelen, missie op Aarde, enzovoort, dan een partner die voor mij leeft en die angstvallig om mij heen leeft. Dat zou ik erg benauwend vinden.

  2. Lisette
    Dank voor je woorden . Prachtig inzicht zo ruimte te geven aan jullie allebei!
    Herkenbaar voor mij , hoe mijn omgeving soms omgaat met mijn fysieke beperkingen.
    Het geeft aandacht zonder onnodige pamperen.

    Warme groet en jullie alle goeds!

    Ella

    1. Dank je wel, mooi gezegd: aandacht zonder onnodig pamperen. Een hele kunst, maar we hoeven ook niet meteen perfect te zijn hè…

  3. Prachtig Lisette! En ik herken het ook. Helemaal! Na het ongeval van mijn man leerde ik vooral goed voor mijzelf te zorgen. Dit hier zo neerschrijvend klinkt eenvoudiger dan het was, want het was toch een heel proces om van rouwen, via accepteren naar weer gelukkig zijn te geraken. Ik leerde de afgelopen jaren niet alleen goed voor mijzelf te zorgen, ik leerde vooral om mijzelf vooral goed te zien. Ik zag o.a. mijn kracht en mijn talenten. Ook mijn zelfvertrouwen groeide. Ik ervaar mantelzorg als een aaneenschakeling van levenslessen en als het even tegenzit dan leg ik mijn hoofd op zijn schouder en vind ik troost en warmte. Want een van de mooiste levenslessen die ik kreeg was (en is) dat mijn man – in al zijn beperkingen – er ook voor mij kan en wil zijn. Ik heb geleerd hem daar ook de ruimte voor te geven. Ik had uiteraard liever niet gehad dat mijn man was gevallen maar het is zoals je zegt in je boek: je hebt crisis in het leven nodig om je kracht te ontdekken. Dank je voor je mooie verwoording weer. Ik herken veel van wat je schrijft. Vriendelijke groet, Marjo Brouns

    1. Fijn, dank je wel! En wat mooi dat je schrijft hoe je man ook ruimte nodig heeft om er te zijn voor jou, op zijn manier.

  4. Annemarie de Koning - van Zundert zegt: Beantwoorden

    Wat een mooie blog, ontroerend ook. Ik ben toch zo met mijn kop tegen de muur gelopen in het verzorgen van mijn vriend. Deed ‘t op mijn manier, natuurlijk deed ik mijn best, maar zo niet afgestemd op wat hij nodig had. En dat was voelbaar, gaf spanningen en zorgde voor een energielek. Een confrontatie volgde en daarmee stond de liefde weer op de kaart, niet meer en niet minder. Laatst zei iemand tegen me: zonder wrijving geen glans. Dat geldt ook als er ziekte in het spel is, die maakt de relatie niet ongelijkwaardig, dat deed ik zelf, Hartelijke groet voor jou en je man, Annemarie

    1. Dank voor je prachtige verhaal! Afstemming, ja dat is heel belangrijk. Maar dat leren ze je niet op school. Hartelijke groet Lisette

  5. Dag Lisette, een mooi verhaal n.a.v. die app van je vriendin.
    4 jaar geleden is de zoon van mijn partner getransplanteerd met nieuwe longen én een nieuwe lever. 7 Maanden ziekenhuis, waarvan 2 maanden IC.
    Hij heeft Cystic Fibrosis en hij woonde bij ons. Het is door de jaren heen ook een beetje míjn zoon geworden.
    Het hele transplantatie proces is mijn man 7 maanden lang niet van zijn zijde geweken.
    Thuis hebben we nog 2 jongens en daarom bleef ik veelal thuis om er voor hen te zijn in de zorgelijke tijd.
    Verstandelijk begreep ik dat mijn man er voor zijn zoon moest zijn, maar emotioneel voelde ik me verlaten.
    Het heeft me uiteindelijk in mijn kracht gezet. Ik moest heel goed voor mezelf leren zorgen, zodat ik er voor de kinderen thuis kon zijn.
    Ik leerde op eigen benen te staan en dat heeft me zo veel meer gebracht.
    Nu gaat alles goed. We hebben een eigen leven en de momenten die we samen zijn zijn veel meer waardevoller geworden dan dat we ooit hadden.
    De verantwoordelijkheid die ik nu voel om goed voor mezelf te zorgen, brengt me zoveel meer vrijheid en maakt me blij doordat ik nu de dingen in mijn leven doe, die mij plezier geven. En samen zorgen we voor onze kinderen. Ook mijn man voelt de ruimte om in zijn leven de dingen te doen waarvan hij voelt dit te moeten doen. Voor zichzelf, maar daarnaast voor mij.
    Het hele ziekteproces van zijn zoon heeft ons zoveel meer geleerd, daar had ik volgens mij zoveel meer tijd voor nodig of was nooit inzichtelijk geworden als we deze zorgelijke en emotionele periode niet had meegemaakt.
    Zijn zoon, nu 25 jaar, woont inmiddels zelfstandig en het gaat goed met hem.
    Wonderen bestaan.

    Dankjewel voor het delen en alle goede gewenst?

    1. Veel dank voor het delen van dit ontroerende verhaal!

  6. Ik heb mijn hele leven voor anderen gezorgd, wat ik heel goed kan. Mijn man is 5 jaar geleden overleden
    aan kanker. Heb alles gedaan voor hem ( want dat kan ik ). Nu 5 jaar verder zoek ik mezelf, ik moet voor
    mezelf zorgen, dat ben ik aan het leren, dat is het moeilijkste wat ik tot nu toe heb gedaan.

    Veel liefs, Willy

Laat een antwoord achter aan Lisette Thooft Reactie annuleren