De winter is al bijna voorbij… in mijn hoofd in elk geval. Gister, op 21 januari, was het Sint Agnes, en volgens onze tuinkalender beginnen op deze dag de bomen te botten, zwermen de vogels uit, verschijnen de leeuweriken en paren de vogels. Ik vond er niets over op internet, maar dat de sapstroom in veel bomen in deze tijd weer op gang komt, is wel een feit. En het is zulk stralend zonnig weer dat ik het graag geloof. Een voorbode van de lente.
Wanneer begint de lente?
Volgens Jaap Voigt, in zijn boek Leven en werken in het ritme van de seizoenen, begint de lente eigenlijk op 4 februari en is 21 maart niet het begin, maar het hoogtepunt van de lente. (Net zoals de zomer voor hem begint op 4 mei, enzovoort). Hier vind je een mooi stukje uit zijn boek over de winter, voorgelezen. “Er is nieuw leven, gehuld in de dood. Er is snelle groei, gehuld in rust. Het is de ijskoningin, maar met een warm hart.”
De koudste maand moet nog komen, dat is waar, maar een kniesoor die daarop let.
Jaap Voigt: “In de winter word je op jezelf teruggeworpen, en zo als het ware gedwongen om een gebied te onderzoeken dat je tot nu toe vreemd was, of dat je nog niet verwerkt hebt. Het gaat hierbij om het opbouwen van vertrouwen dat inspiratie vanzelf komt, als iets uit niets.”
Sint Agnes, by the way, was een heidens meisje uit de vroege middeleeuwen, dat zich aan Christus wilde wijden en maagd wilde blijven. Ze werd verkracht en gemarteld en ze stierf op haar dertiende door een zwaard door haar keel. Maar acht dagen na haar dood werd ze gezien in een gouden jurk, met een verlovingsring van Christus aan haar vinger en een wit lammetje aan haar zijde. Ze werd de beschermheilige van jonge meisjes, en van slachtoffers van verkrachting.
Echt iets voor het leven, hoor, zo’n verhaal. Zo extreem. Zo hard en wreed en daarna zo romantisch. Het past wel bij deze dagen, met die kou en die felle zon, de schoonheid van het wit en blauw.
Ik zal me bezighouden met gebieden die ik nog niet verwerkt heb. En ik zal vertrouwen dat inspiratie komt.