Een rebalancing afspraak kun je bij mij altijd afzeggen tot het laatste moment, zonder kosten – ik stuur je geen factuur. Ook niet als je het gewoon vergeten bent. Of als je ineens geen zin hebt. Dat vind ik namelijk óók prima redenen om niet te komen. Je onderbewuste waarschuwt je misschien wel dat je er nog niet aan toe bent. En rebalancing werkt alleen als je onderbewuste ervoor open staat.
Voor mijzelf is het ook een briljant systeem, want ik ben workaholic dus ik zet mijn agenda altijd vol. Omdat er door annuleringen af en toe gaten vallen, wordt het toch een beetje een ademende agenda.
Iedereen blij.
Maar als er twéé afspraken uitvallen op een dag, roert zich soms in mij een benauwd stemmetje. Help, uuuuuren vrij, wat nu?
Een oud gevoel van verwarring.
Ik ga ervoor zitten. Wat is nou precies de inhoud van die angst? Het is geen angst voor verveling, ik heb genoeg te doen: mijn volkstuintje roept, schrijfwerk wacht, mijn boeken staan ordeloos op de planken en zo kan ik nog wel wat fijne klussen bedenken.
Antwoord vanuit de diepte: het is de angst dat ik niet genoeg doe. Genoeg waarvoor? Nou ja, genoeg om de wereld te redden, genoeg om te zorgen dat ze van me blijven houden, genoeg in de ogen van God, enzo.
Ooit was ik in een workshop waarin we elkaar onze diepste angst vertelden. We waren met ons tienen, mannen en vrouwen, oud en jong, de een was als kind verwend, de ander mishandeld, kortom een gemêleerd gezelschap. Onze diepste angsten bleken tien variaties te zijn op hetzelfde thema: ben ik wel goed genoeg? Doe ik genoeg, hoor ik er wel bij, houden ze wel van me, kan ik het wel, zal het me lukken..?
Dus dat ik geen abnormaal misbakseltje ben met deze angst wist ik al.
Maar waarom hebben we die angst? In zelfhypnose onderzoek ik het gevoel. Wat heb ik daaraan, wat doet die angst voor me? En wat ik voel, is: houvast. Als ik ‘m zou laten varen en volledig ontspannen, is het net of ik vervloei in de omgeving, min of meer verdwijn. Dat voelt onbehaaglijk open en kwetsbaar.
Die angst om niet genoeg te doen, dat is de vuist van het ego waarover spirituele leermeesters ons vertellen, de vuist die ook een open hand kan worden. Een open hand klinkt heerlijk – maar dan is er dus wel iets weg, iets dat een soort van veiligheid lijkt te geven, een pantser, een scherm.
Ontspannen in de angst, in het onbehagen, in de leegte, helemaal doorvoelen wat ik voel – dat werkt. Ik besef dat ik graag actief ben, niet alleen uit angst maar ook uit pure zin om iets te doen, uit levenslust, uit welbehagen.
Dus lieve cliënten van mij, blijven jullie gerust afspraken afzeggen tot het laatste moment. Om jullie eigen goede redenen. Kind snottert, auto start niet, zon schijnt…
Ik geniet van elke sessie die ik geef, maar ook van lege uren.
|
|
|
|
Heeeeeeel herkenbaar
Top-stukje
Dank je wel Monique, grappig hoeveel mensen het in zichzelf herkennen.