Het nieuwe is wat we nog niet weten

Ik ben gescheiden, en verhuisd. Alles is nieuw. Veel is onzeker. Hoe voelt dat?

Nou, dat zal ik je vertellen: onnozel. Onwetend. Onwijs. Precies wat mijn leven van me wil om zichzelf te kunnen vernieuwen. Er is overvloed, er is liefde, er is warmte en licht. Maar zekerheid is er niet, mijn controle is beperkt, mijn toekomst is in nevelen gehuld. Ik kan alleen maar wachten en open staan voor wat er naar me toe wil komen.

Dit is mijn nieuwe praktijkruimte in Rotterdam, Breedveldsingel 87. Ik heb er al een paar rebalancing sessies gegeven; de energie is fijn. Het is vredig en koel.
Maar het is ook tijdelijk. Over een paar maanden ben ik weer ergens anders en ik heb op dit moment nog geen idee waar. Want dit huis hadden mijn ex en ik nog samen gekocht, en voor mij alleen is het te groot, te duur, te veel – te mevrouwig, eigenlijk. 
Dus ik woon er zolang het nog niet is doorverkocht. Ook het oude huis in Broek in Waterland moet nog verkocht worden en daarna kan ik pas op zoek gaan naar een huisje voor mezelf.

De verhuizing verliep soepel; het was de beste verhuizing ooit, onder andere omdat ik alles mocht voelen van mezelf wat ik voelde. En natuurlijk was het behalve opwindend ook pijnlijk, het afscheid. Op de dag dat ik de laatste spullen inpakte, was mijn hart loodzwaar. Ik voelde me akelig en onbestemd ongelukkig.
Toen heb ik de treurigste muziek opgezet die ik ken – ‘Brokedown Palace’ van Grateful Dead, (listen to the river sing sweet songs to rock my soul…) en ik ben keihard gaan huilen. Met gierende uithalen, als een kind. Huil, huil, huil. Na een poos was het wel over en ik ging verder met inpakken.
Hee, besefte ik, best een lekker werkje, dat inpakken.
En nog wat later werd ik overvallen door een immens gevoel van dankbaarheid. Wat ben ik zielsdankbaar voor het leven dat ik mag hebben, hoe lastig het soms ook is, maar wat een rijkdom aan ervaringen, wat een volheid, wat een levendigheid. Mama, mama, many worlds I’ve known since I first left home… Zomaar uit het niets kwam het op en het vulde mijn borstkas, de kamer, de ruimte – tot het was of mijn dankbaarheid zo groot was als de kosmos, grenzenloos, eindeloos. 

Dat gevoel was zo sterk dat het me door de hele verhuizing heeft gedragen en de week erna, het uitpakken, het settelen, de eerste nachten, het gedoe met mijn kat (heb ik een blog over geschreven die binnenkort te lezen is op franska.nl, check die site!), de ontmoetingen hier, de dag dat ik terugging naar het oude huis om sessies te geven en mijn massagetafel was vergeten (ik kon er een lenen gelukkig maar wat een gesjouw), de gemiste afspraak, kortom alles wat goed ging en alles wat niet zo goed ging (wat zoals gewoonlijk ongeveer 20% was van het geheel).

Ik keek verrukt naar mijn oude spulletjes die zo heel anders en nieuw staan in dit nieuwe huis. De lieve vriendin die me had helpen verhuizen had wat kristallen karaffen bovenop een kastje gezet en op een ochtend kwam ik beneden toen de zon er net op scheen.

De mirabellenboom in de tuin liet net haar vracht aan kleine gele pruimpjes vallen en ik was ze alsmaar aan het rapen, koken en zeven tot heerlijke compôte.

En de antieke houten Boeddha die ik had gekocht bleef sereen kijken toen ik hem mijn roomse kruisje om hing. Zelfde boodschap, zelfde liefde.

Ik voel me gedragen, geleid, geholpen en beschermd.

En onnozel.
Want ik heb dus geen idee hoe het verder gaat. Ik ben een verwoed orakelaar, maar alle orakels vertellen me op dit moment alleen maar wat ik al weet en dat is dus dat ik niet weet hoe het verder gaat. Hoe kan ik nou mijn volgende huis vinden, vroeg ik op een dag aan de tarot – ik zit hier maar te hangen en te dromen, wat kan ik DOEN? Het antwoord was: hangen, en dromen.
Het is een tijd van niet-weten.
En hoe mooi is dat, hoe helder en realistisch is dat: het nieuwe kan alleen maar nieuw zijn als we het nog niet kennen.