Er lag hondenpoep op de stoep van het huisje waar ik nog maar net woonde. En een paar dagen later weer. En toen lag het op straat, vlakbij waar ik altijd parkeer, en ik liep er doorheen.
Wat een ellende zeg. Dus hier in de buurt woont een hondenbezitter die de poep niet opraapt! En die hond is gewend om precies voor mijn voordeur te kakken! Zou ik nou echt elke dag poep aantreffen op mijn stoep, zolang ik hier woonde? Waar had ik dat aan verdiend? Wat kon ik doen?
Ik besloot het probleem spiritueel aan te pakken. Dat wil zeggen: ik ging het vol-le-dig accepteren. Want dat is het handige spirituele hulpmiddel voor elk probleem: je begint met het helemaal te accepteren. Dan dient de oplossing zich meestal vanzelf aan.
Dus hier in de straat woont iemand die nog niet weet dat je de poep van je hond zelf moet oprapen en weggooien. Daar kon ik niets aan doen – ik wist niet wie het was en al had ik het geweten, ik kon die persoon niet veranderen. Het enige wat ik kon veranderen, was mijn eigen houding. Ik besloot om alles wat ik niet op mijn stoep wilde hebben zelf, eigenhandig, deemoedig te verwijderen.
De kringloopwinkel gaf me gratis een oude bezem. Een emmer heet sop doet de rest. Voor de zekerheid heb ik altijd een plastic zakje mee in mijn jas, om eventuele hand-vaste drollen zelf op te rapen en weg te gooien. Dit alles zonder ook maar één geïrriteerde gedachte.
Probleem opgelost.
En wat blijkt (natuurlijk): het gebeurt helemaal niet elke dag. Hooguit eens in de paar weken ligt er iets vervelends op een onhandige plek. Dan doe ik mijn deemoedige dingetje.
Oké, ik geef toe, stiekem hoop ik dat de hondeneigenaar me bezig ziet, en dat het een bewustzijnsverruimende ervaring voor hem is… Ik ben nog niet verlicht, ha ha. Maar dat helpt ook: ik heb er bijna lol in.
Een probleem dat je accepteert, houdt op een probleem te zijn. Het geldt voor kleine ergernissen en voor grote problemen, gezondheidsproblemen, liefdesproblemen, noem maar op. Iedereen die ooit een probleem geaccepteerd heeft, zal verwonderd vaststellen dat het is opgehouden een probleem te zijn. Het is een interessante situatie geworden, een die je uitdaagt je grenzen te verleggen, ruimer te worden vanbinnen.
Ik denk dat we daarom problemen hebben in ons leven: om ruimer te worden vanbinnen. Net zolang totdat we net zo ruim vanbinnen zijn als God. (Of zo).
Rebalancing gaat daarover: je leert met je aandacht naar pijn toe te gaan en daarin te ontspannen. Ontspannen in de pijn of in het probleem IS accepteren. Er komt ruimte omheen, het mag er zijn, je bent er niet meer bang voor, je verzet je er niet meer tegen. Dan komt er openheid voor iets anders, een andere blik op de situatie, een andere houding.
Je zou er bijna lol in krijgen… Gelukkig zijn er problemen genoeg om op te oefenen.
Benieuwd naar rebalancing en wat het voor je kan doen? Klik hier voor meer informatie.
Hoi Lisette.
Wat een grappig verhaal dit, en zoo herkenbaar! Ik heb een soort zelfde ervaring, maar dan met een buurvrouw die mij en mijn kinderen het licht niet in de ogen gunt. In het begin maakte dat mij heel erg boos en verdrietig. Maar uiteindelijk heeft het mij heel weerbaar gemaakt, alsof je meer kan dragen. Die innerlijke ruimte die je beschrijft. De acceptatie dat het leven ook uit vijanden bestaat, het heeft mij uiteindelijk sterker gemaakt.. Het mag er allemaal zijn, ook mijn vijand.. Amen!!
Ja – wat mooi dat je het zo kunt zien.