Ooit hoorde ik over een jongetje van een jaar of acht, dat na een uitbrander van zijn moeder de trap op stampte en boos over zijn schouder riep: “Ik ga naar mijn kamer en ik ga mezelf leugens vertellen!”
Veel mensen vertellen zichzelf leugens. Ik heb het zelf volop gedaan en ik hoor het weleens in het inleidende gesprek bij een rebalancing sessie.
“Ik ga hier totaal kapot aan,” zegt iemand bijvoorbeeld, “ik trek het niet, ik loop helemaal leeg.”
Ze ziet er niet kapot of leeggelopen uit, ze drinkt gewoon haar kopje thee. Ik trek mijn wenkbrauwen op. “Is dat waar?”
“Nou ja,” sputtert mijn cliënt, “ik word er zó moe van, het kost me ál mijn energie. Ik ben er echt he-le-maal klaar mee.”
Ook dat kan niet waar zijn – als ze er klaar mee was, zou ze er niet meer over hoeven praten. De waarheid is: ze is boos, en ze is zichzelf leugens gaan vertellen.
Dus vraag ik: “Wat zou je meest wijze zelf ervan zeggen?” Dat werkt. De cliënt denkt even na.
“Wees niet bang,” zegt ze dan. “Het komt goed.”
Is dat moeilijk, te weten komen wat je meest wijze zelf ergens van zegt? Niet in mijn ervaring. Als je er rustig voor gaat zitten en de vraag tot je laat doordringen, komt er meestal direct iets in je op.
Ik heb het geleerd in de rebalancing opleiding, van een medestudent. Aan het eind van het tweede jaar had ik een moeilijk eindgesprek. Ik vond dat de docente niet aardig tegen me was en tot overmaat van ramp droeg ze me op een stuk van het eindverslag over te doen, want het was te kort. Ik kwam terug in mijn groepje en fulmineerde dat ik dat echt niet ging doen, ik vertikte het, dan ging ik maar weg, dan werd ik wel geen rebalancer…
“Wat zegt je meest wijze stuk hiervan?” vroeg mijn studiegenote Monique.
Ik keek bij mezelf naar binnen en daar was het antwoord al: “Komop Lisette, je weet dat je je ervan af hebt gemaakt, doe het gewoon over en zeur niet.”
Dat heb ik toen maar gedaan.
Maar waarom weten we het dan zovaak niet? Je meest wijze zelf is verborgen onder plakkerige lagen emotie: boosheid, pijn, teleurstelling, zelfmedelijden, angst. Als we boos zijn op het leven en vinden dat het anders zou moeten zijn dan het is, hebben we de neiging te gaan jokken tegen onszelf. Let maar eens op. Een uitspraak of gedachte waar totaal, helemaal, alles, altijd, of nooit in voorkomt, is sowieso meestal een leugen.
Je meest wijze zelf kun je dus ook je eerlijke zelf noemen. Of zelfs je ware zelf. Dat stuk van je dat waarachtig kan lijden, en dat ook bewust kan genieten. Dat kan liefhebben maar ook grenzen trekken als het nodig is. Dat kan jubelen, en stil zijn.
Dat zelf is er al, het wacht rustig af tot het uitgenodigd wordt. Waarschijnlijk helpt het als een lieve vriend of therapeut de uitnodiging uitspreekt. Maar soms kun je er ook zelf bij.
Als je eerlijk genoeg bent. Net zo eerlijk als dat jongetje dat wist wat hij ging doen.
|
|
|
|