In Utero: gemarineerd in je moeder’s emoties

We zagen de film In Utero en ik was diep ontroerd. Dat we al vóór onze geboorte voelende en registrerende wezentjes zijn, was me al eerder verteld: je bent gemarineerd in de emoties van je moeder en als zij veel stress heeft ervaren, blijft dat je hele leven een rol spelen.

Angst, depressiviteit en stress van de zwangere moeder verlagen het dopamine-niveau van de ongeboren baby. Stress passeert rechtstreeks door de placenta en als kind van zo’n gestresste moeder reageer je veel sterker op haar afwezigheid – ook emotionele afwezigheid – dan andere kinderen.

Deze film voegt daar nog bijzondere mythosofische inzichten aan toe.

Bijvoorbeeld: in de Disney-film ‘De kleine zeemeermin’ zie je een meisje dat in het water thuishoort maar zo dolgraag naar het land wil dat ze bereid is haar stem ervoor in te leveren. Is dat niet een schrijnend beeld van het leven in de baarmoeder en daarna de machteloosheid van de baby? Compleet met enorme en almachtige moeder die het meisje alleen maar wil gebruiken…

Ook ‘Alice in Wonderland’ werd aangehaald als symbolisch verhaal over geboren worden. Alice is of te groot, of te klein, en het gaat steeds maar over de vraag of ze ergens in of uit kan komen. Nu is de mensenbaby met zijn grote hoofd een ingewikkeld schepsel om te baren; veel ingewikkelder dan dieren. Mensenvrouwtjes hebben eigenlijk een te nauw geboortekanaal en daarom worden we zo hulpeloos, eigenlijk prematuur, geboren. Er zijn tijden geweest dat een op de zes barende vrouwen stierf, en de helft van alle baby’s hun eerste verjaardag haalden.

In de film ‘Aliens’ zien de makers van In Utero een verbeelding van het lot van ongewenste kinderen, met moeders die vrezen voor wat er uit hun buik tevoorschijn komt. In ‘Superman’ zien ze het kind dat zijn moeder wil redden door bovenmenselijk goed en knap te zijn, en als het ware aanbiedt: zal ik al jouw negatieve gevoelens voor je opslaan? En in ‘The Matrix’ zien ze ons als mensen die ‘ingeplugd’ zijn op die oer-imprint van stress en pijn die nog van voor onze geboorte stamt, en dat niet willen weten, niet uit de illusie durven stappen omdat we de pijn vrezen.

“We’re a society in denial” zegt iemand in de film – want wij durven onze diepste pijn niet te voelen, we rennen er van weg door voortdurend bezig te zijn. “Nooit meer alleen zijn verdooft de pijn.”

Een pregnante film – pun intended. Ik zag hem met vochtige ogen en een brok in mijn keel. Ik vind het bijzonder dat we nu ook tot in de diepte van ons ongeboren leven reiken met inzicht en begrip, hoe pijnlijk ook. Willen weten – daar begint het genezingsproces mee.

 

5 Antwoorden op “In Utero: gemarineerd in je moeder’s emoties”

  1. En dan niet vergeten, wat in de film eigenlijk niet naar voren kwam. Hoe belangrijk de vader rol ook speelt. Want je kan dus ook zeker gevoelens van de vader oppikken als ongeboren baby.

  2. Ja, daar ben ik het mee eens! Al is het maar omdat je moeder die waarschijnlijk ook absorbeert, als jonge vrouw.

  3. Het zal toch wel iets zijn wat er bij hoort want welke moeder heeft geen angst tijdens de zwangerschap? Er is zoveel om bang voor te zijn, neem alleen al alle voedingsadviezen… Misschien hoort t doorleven van angst en depressieve gevoelens wel bij de wording van een mensje…..

  4. Interessante gedachte, ik hou wel van die visie. Maar een moeder die constant in stress verkeert is zwaar om te dragen voor een nieuw mensje. Het zou een kwestie van voortschrijdende beschaving zijn om zwangeren meer rust te gunnen. Ook denk ik dat het ons helpt bij het oplossen van angsten als we beseffen dat een deel daarvan niet van onszelf is. Ik heb in mijn boek Kom uit je hoofd beschreven hoe ik in een Ayahuasca-reis angsten heb geloosd die van mijn moeder, vader en grootmoeder waren. Dat was indrukwekkend en bevrijdend.

  5. Volgens mij is er een verschil tusen angst en trauma. een moeder die A niet màg voelen en toch A voelt lijkt me ingewikkelder dan een moeder die bang is en bang mag zijn.

Geef een reactie