Eerste kerstdag. Ik ging even kijken hoe het was met de stoofpeertjes die stonden te sudderen in de vlierbloesemwijn… WHAM! Vlam in de pan. Mijn haar verschroeid, wimpers gehalveerd, maar verder niks aan de hand. Een wondertje.
(Unverfroren een selfie op Facebook gezet. Nog nooit zoveel likes en leuke reacties gehad als nu. Kerst-raak!)
De volgende ochtend stond ik yoga te doen en ik dacht: het was een vuurproefje. We hadden vlak voor kerst het nieuws te verwerken gekregen dat mijn man prostaatkanker heeft en bestraald moet worden. Misschien waren ‘ze’ daarboven eventjes aan het checken of ik wel vlambestendig ben. Of zo. Nou dat ben ik, hoor.
Daarna kwam zelfs de gedachte langs: misschien was het wel een inwijding. Misschien mag ik verder op een hoger plan, waar ik leer het leven meer te accepteren zoals het is. Waar ik besef dat ouder worden, aftakelen en dood gaan er echt gewoon helemaal bij horen. Dat al het leven voortdurend verandert en dat je niets verkeerds gedaan hoeft te hebben om ziek te worden.
Toen realiseerde ik me dat ik ooit iemand heftig bekritiseerd heb die levend uit een brandend vliegtuigwrak was gekomen en dat een inwijding noemde. John Kalse – hij was een van de overlevenden in 1996 van de vliegramp bij Faro, Portugal. Kalse was een van de spirituele trainers die al lang voor The Secret werkten met: je eigen overtuigingen scheppen je werkelijkheid. Ik was daar tegen, vooral omdat veel mensen in mijn ogen erg materialistisch met dat ‘geheim’ omgingen – ze wilden voornamelijk rijk en succesvol worden enzo, door de juiste overtuigingen te koesteren. Dat mocht eigenlijk niet, van mij. Na die ramp schreef ik in Onkruid dat ik me afvroeg hoe Kalse dat zo makkelijk kon zeggen. Hadden zijn overtuigingen dan niet ook die ramp gecreëerd? Hij is inmiddels gestorven, anders zou ik hem mijn excuses aanbieden voor mijn harde woorden.
Wat weet ik ervan, waar andere mensen doorheen gaan en wat het voor hen betekent? Wat weet ik van het Grote Plan? Ik weet het voor mezelf nog niet eens, laat staan voor anderen.
Wat ik wel weet, nu: als je iets in wijn laat sudderen, moet je het deksel er niet meteen opzetten. Eerst even de alcoholdampen laten ontsnappen.
Dag Lisette,
Dank voor je mooie blog. Het pannetje met stoofpeertjes als metafoor. Zo eenvoudig is het vaak in het leven: eerst laten sudderen tot alle vuurgevaarlijke dampen vervlogen zijn. Daarna kan iets pas rijpen en eigen worden. Ik herken dat ook in mijn leven. Hoe vaak reageerde ik niet vanuit primaire emotie of paniek op een situatie. Maar het is ook de wijsheid die ik met schade en schande verwierf bij het ouder worden. Een van de vele vruchten van het leven. En ja, daar horen ook andere ervaringen bij: inleveren van gezondheid, zoals jij dat nu heel concreet meemaakt met jouw partner. Ik wens jullie samen heel veel sterkte toe om ook hier weer een weg in te vinden. Daarom alvast een heel liefdevol en inspirerend 2017 toegewenst.
hartelijke groet, Gerthe Lamers
Lieve Lisette,
Dank je voor je mooie blog. Hoe open en eerlijk!
Misschien niet nodig om je er op te wijzen maar Marion Bloem en haar man Ivan Wolfers hebben ervaring met prostaatkanker. Op haar website staat een mooi dubbelinterview.
Heel veel sterkte samen!
Lieve groet,
Carien
Dank je wel voor de tip! Ik ga ernaar kijken. Liefs, Lisette
Dank voor de reacties! Ik ga kijken naar de website van Marion Bloem.