Laat je hele lichaam het horen

Zeg maar hardop dat het leven goed is… want dan hoort je hele wezen wat je zegt.

Op de foto zie je mij in een studio: ik spreek voor Storytel twee boeken in die ik zelf geschreven heb, Kom uit je hoofd, en In negen stappen naar innerlijke bloei. Een bijzondere ervaring. Ten eerste maakt het hardop lezen dat ik foutjes opmerk die alle correctieronden hebben gemist. Ten tweede raakt het me zó heftig dat ik af en toe schor word of tranen in mijn ogen krijg.
“Van die meneer mag ik alles voelen wat ik als kind niet mocht voelen,” lees ik bijvoorbeeld (als ik vertel over mijn eerste ervaring bij een rebalancer) en een vloed van dankbare emotie golft omhoog naar mijn keel.
“We wéten dat we eindeloos stromende fonteinen van liefde zijn, en al vergeten we dat vaak, het is toch ons diepste weten,” lees ik hardop voor, en het is alsof nu pas tot me doordringt hoe ontzaglijk groot dat is, hoe wijd, hoe diep.

Het verrast me niet echt: ik maak al jaren gebruik van dit effect in mijn schrijfworkshops. De deelnemers schrijven stukjes over zichzelf, hun eigen leven, en lezen die hardop voor in de groep. En altijd is er wel iemand in tranen, en soms houdt niemand het droog.
Een tekst die je hoort met je oren komt sterker binnen dan een tekst die je leest met je ogen. Hoe komt dat? Omdat je hele lichaam het dan hoort. Daarmee raak je méér lagen van je wezen – ook je onderbewuste en je innerlijke kind.

Is je lichaam dan hetzelfde als je onderbewuste? Niet precies hetzelfde natuurlijk. Maar op de een of andere manier krijg je door je lichaam heen gemakkelijker toegang tot die diepere, onstoffelijke lagen.
“Laat je hele lichaam het horen,” zei ook mijn goeroe Barry Long, “vertel het ongelukkige wezentje daarbinnen dat je leven goed is. Want dat weet het nog niet.”
In therapieland noemen we dat ongelukkige wezentje het innerlijke kind en we koesteren het, met zelfcompassie en begrip. Dat kind uit het verleden is vaak blijven hangen in de onveiligheid van toen. Het weet niet dat ons hart nu groot genoeg is, ruimte heeft voor alles, inclusief de pijn.

Volgens mij gaat het ongeveer zo op Aarde: als we klein zijn, worden we volgestopt met pijn. Daar kunnen we als kind niet tegen, dus we slaan hem op in de vorm van spanning. En de rest van ons leven hebben we dan om die spanning eerst weer terug te veranderen in voelbare pijn, door te ontspannen – en daarna te ervaren dat pijn eigenlijk hetzelfde is als liefde. Zo werkt zelfontwikkeling, spirituele groei.

Pijn hetzelfde als liefde? Ja, want als je een robot was, zou je geen pijn voelen. Het doet alleen maar pijn omdat je een wezen van liefde bent, geboren om liefde te geven en liefde te ontvangen. Als er geen liefde komt of als je liefde niet ontvangen wordt, breekt je hart. Een klein kind kan niet overleven met gebroken hart; het moet wel een pantser vormen. Maar als we groot zijn, breekt ons hart alleen maar open. Op de bodem van de pijn ligt de liefde.

Laat je hele lichaam het horen: dat je veilig bent. Dat je liefde bent. Dat het leven goed is.