Hoe doe je dat nou, ontspannen, echt ontspannen?
Gewoon, jezelf laten vallen in de afgrond.
Nou ja, gewoon… je moet er wel net zo moedig voor zijn als Sophie in de film ‘De GVR’, het verhaal over de Grote Vriendelijke Reus van Roald Dahl, die prachtige film die ik laatst zag met mijn kleinzoons. De reus heeft Sophie weer naar het weeshuis gebracht, hij vindt het te gevaarlijk voor haar, maar ze wil bij hem blijven. Hoe krijgt ze hem terug? Met de moed der wanhoop verzint ze een list. Ze doet haar ogen dicht en werpt zich pardoes van het balkon van de slaapzaal af, de diepte in. Het werkt: hij is er meteen, en hij vangt haar op voor ze de grond raakt.
Indrukwekkend en symbolisch, vond ik. Alle figuren in dat verhaal kun je zien als delen van jezelf, net zoals je een droom kunt interpreteren. Sophie symboliseert het ik of het ego, de GVR het hogere bewustzijn. Het ego offert zich hier met een moedige sprong in het onbekende, om spiritueel te groeien.
En wat is de symbolische betekenis van je laten vallen in de afgrond?
Ontspannen dus, dat ten eerste. Je spierspanning loslaten, je emotionele pantser. Dat kan doodeng zijn, want je weet niet wat er gaat gebeuren als je ontspant, wat je allemaal gaat voelen. En je voelt natuurlijk aan je water dat je vol zit met verdrongen gevoel. Je bent niet voor niets gespannen geraakt.
Maar het is ook jezelf laten vallen in het hier en nu. Dat is ook een soort afgrond: jezelf en je leven accepteren zoals het is, van nu tot nu, van moment tot moment. Precies zoals het is, inclusief het verweesde gevoel dat niemand voor je zorgt, inclusief de reusachtige boze demonen die je bedreigen, inclusief het bewustzijn dat niet in staat lijkt je te beschermen tegen de pijn, zoals die lieve GVR die te zachtaardig is om de demonen te verdrijven. Het is een zelfoffer van je ego, van je slachtofferschap of je stoerdoenerij, om je te laten vallen in de realiteit.
Wij spannen onze spieren als we de situatie niet kunnen accepteren zoals die is. Spierspanning werkt als een soort verdoving: je voelt minder als je gespannen bent dan in relaxte staat. Dus al die gespannen spieren samen vormen een beschermend pantser voor je ziel. Als kind heb je dat nodig om te overleven.
Maar als je spieren te lang gespannen blijven, worden ze moe en ga je klachten krijgen. Rugpijn bijvoorbeeld, pijn in je schouders, last van je knieën, kramp in je buik.
Dan wordt het tijd om een offer te brengen en je te laten vallen. Het is eng, het is risicovol, je weet niet zeker of die Grote Man in je, het bewustzijn of je Hoger Zelf, wel echt bestaat en klaarstaat met uitgestoken handen. Maar je doet het toch, want je wilt niet langer een opgesloten weeskind zijn.
En wat blijkt – het komt goed. Want je vangt jezelf op met je bewustzijn. Je hebt een innerlijke Koningin die helpt; je hart is groot genoeg voor alle pijn. Je landt in zachte handen.
Als je er een beetje hulp bij kunt gebruiken: je bent van harte welkom in mijn Rebalancing praktijk in Rotterdam. |
[…] Artikel: ‘Laat je vallen in de afgrond’ – Lisette Thooft […]