besefte ik dat het op een diepe laag óók best heftig was voor mij, mijn onderbewuste of mijn innerlijke kind. Iets in mij voelde zich gebeten, aangevallen; iets in mij leed, ook later op de dag toen de wondjes overvloedig na-bloedden, wat erbij hoort en juist goed is, maar wat ik niet had verwacht. En ik merkte dat het lastig voor me was om dat helemaal toe te laten.
Ik hoorde het ook bij die ene dappere cliënt die een cosmetische operatie zou ondergaan en van zichzelf eigenlijk alleen maar blij en dankbaar mocht zijn.
“Het is niet of-of, het is en-en,” zei ik bezwerend en ik sprak mezelf net zo goed toe als haar. “Het is fijn dat het kan en natuurlijk ben je dankbaar. En het is óók moeilijk en pijnlijk voor je arme lijf, en beter voor je ziel als dat er ook mag zijn.”
Laten we onszelf toestaan om te lijden als we lijden, ook al is het alleen maar één van de vele lagen die we voelen, ook al is de hele gebeurtenis op zich vooral belangrijk en positief. Elk lijden mag er zijn, en we kunnen anderen maar ook onszelf erin ondersteunen door het te mogen voelen, te erkennen en er ruimte voor te maken.
In onze tijd is lijden niet meer zo natuurlijk en gewoon als het ooit was. We zijn zo rijk en knap geworden dat het lijkt alsof het niet meer hoeft, pijn ervaren. Dan neem je toch een pilletje? Er worden dan ook astronomische hoeveelheden paracetamol, aspirine en ibuprofen geslikt, om nog maar niet te spreken van de talloze soorten antidepressiva die over de toonbank gaan. De dokter, de tandarts, de specialist, iedereen staat te springen om ons leven pijnloos te maken en ook aan het eind, bij het sterven, wordt er kwistig morfine gespoten. Om maar niet te hoeven zien dat iemand lijdt?
Er is in lijden een mystieke diepte.
Deze week is de lijdensweek in de christelijke traditie, de week van de kruisiging en de herrijzenis van Christus. Voor mij is dat minder belangrijk als historisch feit dan als een schitterend symbolisch verhaal dat gaat over de mens, over ons allemaal. Wij allemaal zijn als het ware gekruisigd in de stof, in het bestaan in een kwetsbaar, sterfelijk lichaam, wij lijden allemaal pijn en verdriet, onvrede en onzekerheid. Accepteer het nou maar, zegt het symbool van de Gekruisigde, laat het toe, geduldig en vertrouwend, onderga het zo bewust als je maar kunt en op een dag herrijs je in gelouterde staat.
Want dat is wat er gebeurt als we gevoel niet onderdrukken maar gewoon laten zijn wat het is. Er verandert iets in ons, we worden er nederiger van en dieper, wijzer, liefdevoller, menselijker.
Ons hart is er groot genoeg voor, daarop kunnen we vertrouwen. En dat vertrouwen kunnen we ook geven aan elkaar. |
Mooi beschreven. Dankjewel
Dank voor je reactie! Ja verzet tegen alles maakt het alleen maar zwaarder. En pure pijn, lichamelijk of emotioneel, wordt eerst heftiger maar daarna zachter en beter te verdragen als je je er met volle belangstelling en zonder oordeel bewust van blijft.
Mooi beschreven
Pijn doorleven is zeker een weg naar genezing. Het verzet tegen pijn is nog pijnlijker dan de pijn an sich. Alsof je een ballon telkens onder water blijft duwen die toch weer boven zal komen.
Afgelopen week was ik bij mijn chiropractor. Mijn nek liggend behandelen werkte niet zo goed, hij nodigde mij uit te komen zitten. Hij zei: ik dacht “je kunt zo ms beter ontspannen”. Wat ook zo was. Ik voelde mijn hoofd heel even tegen zijn borst, registreerde dat ergens in mijn lijf. Daarna in de auto kwam de vraag: wat gebeurde daar eigenlijk, dat moment, mijn hoofd heel even tegen zijn borst te voelen. En de tranen kwamen. Opeens het besef: het was iets van geborgenheid. En dat ik dat nog nooit heb ik gevoeld: zo’n
gevoel van geborgenheid, bij iemand die goed in zijn gevoel zit. Mijn vader had dat niet, mijn moeder niet, nog nooit gevoeld…geborgenheid. En er was de diepe pijn, van het kleine meisje in mij, die dat zo node gemist heeft. Een pijn, bijna te groot. Wat helpend bleek, was: erbij blijven, voel het maar, huil maar. Door dit toe te laten werd de pijn zachter, het duurde een hele dag, maar dat gaf niet. Uiteindelijk maakte het plaats voor dankbaarheid: heel even was het er geweest en leidde het tot heling. Mijn hart is zachter geworden en liefde en dankbaarheid kunnen (weer meer) stromen. Dank voor je mooie schrijfsels, Lisette, altijd voedend. Ik wilde dit graag delen omdat het zo aansluit op je blog hierboven.
Wat een prachtig verhaal Ans, dank je wel voor het delen. Ja zo gaat dat precies: als het innerlijke kind mag voelen wat het ooit voelde maar meteen verdrong omdat het toen te groot was, en je ondersteunt jezelf erin, dan komt het los, dan word je meer jezelf. Misschien is rebalancing iets voor je?