“Het is niet gebeurd,” zei een Engelse vriend van me, Clive, weleens als hij iets niet had gedaan of niet op tijd afgekregen. Niet: “Het is mij niet gelukt” maar “It hasn’t happened.” Daar heb ik lang over nagedacht en mijn eindoordeel is: geweldig.
Ik probeer het over te nemen. Er is altijd wel iets dat ik niet af krijg of niet gedaan krijg. Waarom zou ik mezelf daarvoor op mijn kop zitten? Het is gewoon niet gebeurd. Het Leven, het Lot, de Hemel, mijn Karma of het Toeval – maar je mag het van mij ook God noemen – wilde het kennelijk niet.
Waarom ik mijzelf op m’n kop zit, weet ik ook wel, hoor. Omdat ik deep down vind dat ik alles wèl moet afkrijgen, en ook nog heel goed en heel snel. Waarom vind ik dat? Tja, misschien omdat ik hoop dat ze dan van me gaan houden, dat ik er dan bij hoor? Het is oud gedrag, ontstaan in mijn vroege jeugd. Als kind ben ik ontzettend overijverig mijn best gaan doen, in de valse hoop dat ik dan liefde en aandacht zou verdienen, en dat patroon heeft zich vastgezet.
De laatste tijd krijg ik van de meest uiteenlopende kanten te horen dat het beter is als ik minder doe. Ik begin bijvoorbeeld te begrijpen dat je een goede Rebalancer word als je niet van alles staat te doen-doen-doen-om-maar-te-zorgen-dat-het-goedkomt, maar als je uitnodigend, met open ontspannen handen en zonder doel, afwacht wat er wil gebeuren.
Mijn gitaarleraar zegt de laatste tijd steeds vaker: “Speel af en toe even niet. Laat stiltes vallen. Less is more.”
Mijn zangjuf zegt: “Ontspan je kaken. Doe minder je best. Laat de adem vanzelf komen.”
Mijn toneelcoach zegt: “Hou het open. Vul niet alles nu al in. Kijk wat er wil gebeuren.”
Het begint tot me door te dringen. En natuurlijk weet ik het ook uit de I Tjing, mijn trouwe raadgever: “De leerling gaat bij avondschemer naar huis en rust.” De onvolprezen Han Boering zegt daarover in zijn boek De I Tjing voor de 21e eeuw: “‘s Avonds wordt op bespiegelende wijze weer contact gelegd met het ideaal, waardoor de daadkracht vernieuwd wordt.”
In rust, in niets-doen, krijg je weer contact met je bron.
Deze zomer heb ik heel erg weinig gedaan, maandenlang, en aan het eind gingen we ook nog naar een Onthaastingsweek op Centre Lothlorien. Ik ging de herfst in met een schat aan nieuwe plannen en projecten, zoals mijn e-cursussen, en mijn voorstelling ‘Cut!’ Genoeg om mezelf over de kop te werken… Maar het leven fluistert me van alle kanten toe: minder doen. Meer laten. Ontspan.
En als er iets niet af komt, dan is het dus gewoon niet gebeurd.