Hoofden van glas?

Ooit schreef ik in een column voor het blad Onkruid dat ik een fantasie had: stel je voor dat alle mensen hoofden van glas zouden hebben en dat we allemaal elkaars gedachten konden zien. Wat zou er dan gebeuren? Volgens mij zou het in het begin chaos worden, maar daarna zou de wereldvrede met rasse schreden dichterbij komen.

Ik heb de column niet meer en ik kan me niet meer herinneren hoe ik dat voor me zag. Maar ik heb nog steeds het idee dat je beter te veel kunt zeggen, te veel kunt opbiechten, te veel kunt onthullen, dan te weinig. In soap series is het in elk geval vaste prik: elk probleem ontstaat doordat iemand iets geheim houdt.

Ik denk eraan omdat ik weleens te horen krijg dat ik zoveel vertel over mezelf. Soms klinkt dat positief: “Ik vind het heel bijzonder dat je zoveel deelt met je cursisten en zo leer ik je ook beter kennen uiteraard,” schreef iemand die mijn e-cursus Oei, ik bloei! aan het volgen is. Maar soms hoor ik er ook wel iets anders in: dat je dat dóet, dat je alles maar aan iedereen vertelt…

Ooit leed ik aan het ‘Trojka-hier-trojka-daar-syndroom’. Er waren in mijn leven diepe geheimen, verdrongen feiten die ik niet mocht weten van mijzelf. Om de aandacht daarvan af te leiden vertelde ik ‘alles’ aan iedereen, dat wil zeggen: alles behalve die jeugdtrauma’s die ik zelf ook niet mocht weten van mezelf. Net zoals de ik-figuur in het beroemde lied van Drs. P. al zijn kinderen aan de wolven voert om het vege lijf te redden.

Maar inmiddels ben ik die verborgen, verboden geheimen laag na laag gaan afgraven in mijn eigen zielenput. Ik schreef erover in mijn boek Kom uit je hoofd, en dat deed ik openhartig, op zijn zachtst gezegd. Wat bleek? De meest gehoorde reactie was dat lezers het zo herkenbaar vonden. Dat was het woord dat bijna in elk gesprek en elke mail terugkwam: herkenbaar. Wat inhoudt dat onze diepste geheimen helemaal niet geheim zijn maar juist universeel, gedeeld, algemeen menselijk.

Volgens mij zijn hoofden van glas een prima idee. Het zal er ook weleens van komen, denk ik, ooit. Als de mens als soort zo ver ontwikkeld is dat we elkaars gedachten gewoon kunnen zien. Het zal veel broederschap en zusterschap met zich meebrengen. Want we zullen alles van elkaar, in elkaar, herkennen.

2 Antwoorden op “Hoofden van glas?”

  1. Amen. Ik houd juist zo van jouw persoonlijke toon – een grote inspiratie. <3

    1. Dank je wel!

Laat een antwoord achter aan Lisette Thooft Reactie annuleren