Oneindig machtig?

Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn. Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn.

Deze beroemde tekst van Marianne Williamson is nogal verwarrend. Bedoelt ze werkelijk dat we ‘oneindig machtig’ zijn?  Dat we alles zouden kunnen bereiken wat we maar willen? Het lijkt er wel op, want ze gaat door met:

We vragen onszelf: wie ben ik om briljant te zijn, prachtig, talentvol, fantastisch? Maar wie ben je om dat niet te zijn? Je bent een kind van God. Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst.

Nee, je licht onder een korenmaat zetten is geen goed idee. Maar als je daaruit opmaakt dat je dus eigenlijk briljant zou moeten zijn, prachtig, talentvol en fantastisch, dan leg je de lat wel erg hoog voor jezelf. Ik denk dat Marianne Williamson twee niveaus door elkaar haalt.

Zij is geïnspireerd door Een cursus in wonderen, de gechannelde tekst van Helen Schucman uit de jaren zeventig. Ik heb me daar een tijd mee bezig gehouden en er een stuk over geschreven dat eind dit jaar in Happinez staat. In de Cursus gaat het helemaal niet om wat je op Aarde doet, neerzet, bereikt – of dat nou briljant en fantastisch is of niet. Dat is volstrekt oninteressant, want de Aarde bestaat niet eens echt volgens de theorie die aan de Cursus ten grondslag ligt. De Aarde is in die visie bedacht door het ego als een aanval op God.

De enige realiteit, zeggen ze in Een cursus in wonderen, is: je bent altijd precies zoals God je geschapen heeft, namelijk eindeloos uitdijende liefde, en verder niets. Al het andere is bedacht door het ego en bestaat niet echt. Dus al onze pijn, verdriet en lijden is een spookbeeld, een hersenschim. De God van de Cursus bemoeit zich niet met de Aarde, die heeft hij niet geschapen – dit hele gedoe hier is alleen maar een boze droom waaruit we op een dag wakker worden.

Ik ben het daar niet mee eens. Mijn God is de eindeloos liefdevolle accepterende ruimte waarin alles er mag zijn. Echt, niet als hersenschim maar als doorbloede werkelijkheid, totaal, inclusief alle pijn en lijden, inclusief het rommeltje dat we ervan maken, inclusief onze ontoereikendheid en onze ego’s en onze botsingen.

We hoeven helemaal niet oneindig machtig te zijn of te worden. We kunnen ook bescheiden levens leiden, levens waarin het genoeg is om te leven zoals we doen, zonder torenhoge ambities. Als we maar bereid zijn om ook de pijn van het leven te accepteren en te transformeren tot liefde. In mijn ervaring is pijn de grondstof van liefde op Aarde. Alle pijn die je werkelijk aangaat, dus die je niet wegschuift of onderdrukt of verandert in schuldgevoel (want dat is ook een manier om pijn weg te doen), maar die je echt mag en durft te voelen van jezelf, verandert in liefde. Het breekt je hart open.

De tekst van Marianne Williamson is nog steeds mooi, maar je moet wel weten dat het gaat over het goddelijke deel van je, je hoger zelf of de Christus in je, of hoe je het ook wilt noemen – en al het andere is er ook. Als je contact kunt maken met goddelijke stuk van jezelf terwijl je al het andere ook van harte kunt accepteren en omarmen, inclusief alle kleinheid, alle ontoereikendheid en alle pijn die erin ligt, dan ga je bloeien als mens.

16 Antwoorden op “Oneindig machtig?”

  1. Ik ben het met je eens, maar maakt dat beseffen je niet eindeloos machtig? Is dat niet wat de onderliggende bedoeling is vd tekst? Dat je goed bent zoals je bent…”the whole shebang” en dat je je hoofd dus niet meer laat hangen naar wat anderen denken, wat je zelf verwacht of wilt bereiken, alles wat je onzeker maakt. Dat je dus kunt zijn wie je bent en dat het goed is zoals het is. Erkennen en accepteren wat er is, maakt dat je niet eindeloos machtig?

    1. Is dat machtig? Dat lijkt me niet het helderste woord, zeker niet in combinatie met ‘fantastisch, talentvol en briljant’. Hm? Niets ten kwade van Marianne Williamson, dat is een prachtig mens.

  2. Beste Lisette,

    “Een cursus in wonderen” is lastig te doorgronden. Pas na jaren ermee bezig zijn kan wat hij precies inhoudt doorzien worden. Vandaar dat het ook een cursus heet, het is een proces, een langdurig proces.
    ECIW leert ons alles behalve de wereld op te geven en alleen maar af te doen als een illusie.
    De wereld is een illusie, een droom, ja, maar aangezien we het wel ervaren, kunnen we niet zoveel met het concept “illusie” en dus ontmoet de Cursus ons waar we denken en geloven te zijn; in een wereld in een lichaam en her-gebruikt dit voor ons bekende concept om ons terug te doen laten herinneren in wat we werkelijk zijn 100% denkgeest (mind).

    Voor de Cursus blijft dat wat we ervaren dus de grondstof, welke niet ontkent hoeft te worden, integendeel, maar juist volledig ervaren, precies zoals het zich voordoet, zonder er ook maar iets aan te veranderen. Maar dan in plaats van al deze geprojecteerde gedachten zoals lijden, angst en pijn waar te maken, of te ontkennen, onderwijst de Cursus er oordeelloos naar te leren kijken en onszelf te vergeven. Niet omdat we schuldig zijn, maar omdat we ons hebben vergist.
    Op die manier wordt alles wat we ervaren getransformeerd van angst terug naar Liefde, onze natuurlijke staat.
    ECIW gaat niet over het transformeren van de wereld, maar over het terugbrengen van de denkgeest (mind) door middel van ware vergeving in zijn natuurlijke staat van Eenheid.

    1. ECIW heeft mij ook geraakt, en ik vind het principe van vergeving alleen maar prachtig – maar uiteindelijk wijs ik de metafysica erachter af. Grappig genoeg heb ik ontdekt dat ik daarin christelijker ben dan de Cursus – die gnostisch is, niet christelijk. Dit blog ging meer over het gevaar van het populariseren van zoiets ingewikkelds, waardoor je verschillende niveaus verwart.

  3. Beter als power met kracht ipv macht werd vertaald, dat klopt grammaticaal en qua betekenis beter vind ik.
    En Boeddha heeft eens gezegd dat de materiële wereld niet niet bestaat (illusie) maar niet als afgescheiden bestaat, dat de afgescheidenheid de illusie is.
    En ziet ECIW mind als tegengesteld aan materie? Ik zie mind als het meest subtiele deel van materie, ook deel van het lichaam dus, en het is wel zo denk ik dat je via je mind de verbinding met ziel, God, bewustzijn of hoe je het wil noemen, kan maken. Dat lijkt mij eerder de andere kant van de stoffelijke medaille. Niet dat dit alles het bestaan minder wonderbaarlijk maakt 🙂

    1. Ja mooie reactie. Ik zie het bestaan ook als een geheel – van grofstoffelijk naar fijnstoffelijk naar energetisch naar spiritueel, zoiets. Ik ben geen deskundige in ECIW maar heb er wel duidelijk in gelezen dat ze de mind als enig-echt-bestaande beschouwen en de materiële wereld als een illusie.

  4. Nathalie Heessels zegt: Beantwoorden

    Ik vind jouw fascinatie om het leven te doorgronden en vanuit daar te leven inspirerend. Het raakt me wat je schrijft. Dank voor het delen.

    1. Dank je wel lieve Nathalie!

  5. In mijn ogen is de betere vertaling van powerful in dit geval inderdaad ook ‘krachtig’. Bij het woord krachtig komt de energie volledig van binnenuit. Je hebt niets of niemand nodig om het te zijn of te voelen. Itt machtig waarbij je macht altijd tov iets of iemand anders staat. Je voelt bij ‘machtig’ gelijk een vergelijking opkomen met iets anders. Met als gevolg dat ‘je bent fantastisch/geweldig’ ook gelijk een vergelijking met iets anders wordt.
    Dat is met ‘oneindig krachtig’ niet zo. Dat je fantastisch, geweldig en grandioos bent, vloeit voort uit je oneindige kracht en je grootsheid staat in dat geval totaal los van ieder ander. Je ben het, je hoeft er niets voor te doen. Dat ‘moeten’ en ‘lat leggen’ vervalt dan. Je hoeft alleen te doen wat vanuit je oneindige kracht goed voelt.
    Als je je oneindig krachtig voelt kun je vervolgens ook makkelijker alle pijn laten opkomen en wegwerken. Omdat je weet dat je goed bent zoals je bent, hoef je het niet weg te drukken en kun je het rustig bekijken en oplossen.
    Ik voel overigens bij de Nederlandse vertaling allerlei haakjes, die ik bij het origineel niet heb. Het origineel voelt mij kloppend en zuiver, de vertaling niet.
    Daar zit naar mijn idee dus een deel van de ellende ?.

    1. Dank voor je mooie reactie. Alleen zou ik zelf niet zo bezig zijn met pijn ‘wegwerken’ of oplossen. Pijn kun je maar het beste gewoon voelen. Of hij dan weggaat of niet, of weggaat en later weer terugkomt, dat heb je niet zo in de hand. Dat is het leven.

  6. Ik zie pijn meer als een richtingaanwijzer van de ziel. Hij wil dat we ergens naar kijken/aandacht aan besteden. Hoe harder je het wegduwt, des te harder je ziel blijft trekken om t toch te zien. (Wegwerken is dan idd niet helemaal het juiste woord nee).
    Hoe sneller je de pijn herkent en doorziet, hoe minder last je ervan zou moeten hebben (minder heftig/lang).
    In mijn beleving zit achter die pijn altijd weer een extra stuk van je grootsheid. Heb je dat eenmaal doorzien (dat deel van jezelf geaccepteerd), dan heeft die pijn zijn werk gedaan en hoeft hij in die vorm niet meer langs te komen.
    Maar goed, dat wil niet zeggen dat de ziel niet altijd weer een nieuwe pijn voor je in de aanbieding heeft. ?
    Maar het positieve is wel dat daar dan weer een volgend stuk van je grootsheid achter moet zitten ?.

    1. Ik zie pijn als grondstof, brandstof, oerstof van liefde. Het is niet meer mijn doel om er geen last van te hebben of te zorgen dat er geen pijn meer langskomt.

  7. Mooie discussie hoor! Voor mij staat dat ‘machtig’ zijn voor de creatiekracht die we in ons hebben. Deze kracht stroomt door ons denken en de beelden die we maken. Zo kan de mens zijn omgeving creëren die met hem resoneert. Dat is de macht waarop volgens mij gewezen wordt.

    1. Mooi gezegd, maar ik blijf het linke soep vinden om het zo voor te stellen alsof je leven zo maakbaar zou zijn…

  8. Ik vind deze quote (in het Engels) echt onwijs inspirerend. Het legt de vinger voor mij op een zere plek: namelijk de angst die ik stiekem heb om in m’n grootsheid te stappen.

    Wat als je de belemmerende overtuigingen over wat je kan loslaat? Wat als je hélemaal jezelf durft te zijn en te geven, zonder de muurtjes die we neerzetten om de wereld voor ons begrijpelijk te maken? Wat als je je eigen verwachtingen loslaat? Voor mij gaat deze tekst over het leven helemaal aangaan en in je eigen grootsheid stappen – zonder te weten wat er dan in hemelsnaam gaat gebeuren. Ik vind dat zó eng – en zo mooi.

    Het talentvolle en geniale enzo gaat voor mij niet over absolute kwalificaties. Zo van je moet briljant piano kunnen spelen. Ik geloof dat iedereen briljant is – de ene is dat alleen in de hond uitlaten, de ander in steentjes over het water laten scheren, de volgende is dat in exact de juiste kruiden in de couscous doen en weer een andere in toegepaste wiskunde. Of okay, piano spelen. Persoonlijk ben ik briljant in absoluut slecht piano spelen. Iedereen is uniek, en we hebben allemaal ons eigen talent – dat is alleen soms moeilijk te herkennen omdat we maatschappelijk nou eenmaal niet zo veel waarde hechten aan hoe hard je scheten kan laten.(een van mijn vele talenten 😉

    Misschien is het naïef van me maar ik denk echt dat we allemaal in staat zijn tot grootsheid – leven vanuit ons hogere zelf. De stem van god/liefde/het al/de couscous volgen. Zonder ons te laten weerhouden door de veiligheid van onze angstjes en belemmerende gedachtes.

    Ik denk dat MW met haar tekst ook: begrippen door elkaar wil schudden. Want talentvol, fantastisch, etc. zijn eigenlijk soort-van ego kwalificaties. Wat ze volgens mij met haar tekst impliceert is dat je al die dingen al bént, sowieso, en veel meer. Dus laat dat streven en streben los. Dus de manier waarop jij (Lisette) misschien bang bent dat mensen hem lezen: zo van ‘uhhh nu moet ik geniaal zijn, shit, ben ik niet’ is volgens mij júist wat de schrijfster niet wil. Ze wil dat we die bril van verwachtingen over wat we (niet) kunnen nou eens afzetten, en omarmen hoe prachtig we eigenlijk zijn.

    Ik blijf oefenen 😉

    1. Dank je wel voor je uitgebreide uitleg, ik snap je goed. Mijn argwaan blijft, tegenover het samenvoegen van het spirituele niveau en het materiële niveau: spirituele grootsheid ja! Materiële grootsheid mwah.

Laat een antwoord achter aan Lisette Thooft Reactie annuleren