Dat komt ervan als je de deksel van je thermosbeker niet goed dichtdoet, en je stopt hem samen met een boek in je tas. Het boek had bijna alle thee geabsorbeerd en ik vond het ironisch dat het Pussy was van Regena Thomashauer, over de macht van de… laten we zeggen, van de Poort naar het Paradijs. Want dat is wel een absorberend onderwerp.
Mijn dochter had het me te leen gegeven, benieuwd wat ik ervan vond. Zij vond het nogal Amerikaans maar als je daar doorheen kijkt, erg interessant. En dat vind ik ook.
Regena Thomashauer is feministe-van-de-derde-golf, denk ik. Ze vindt helemaal niet dat vrouwen gelijk zijn aan mannen; nee, vrouwen zouden zich bewust moeten worden van hun typisch vrouwelijke kracht. Ze richtte de School of Womanly Arts op, waarin vrouwen getraind worden om te genieten van hun eigen lichaam, met name van hun eigen sensualiteit en hun kundalini-energie. Wat ze haar studenten precies leert, heeft ze opgeschreven in het boek.
Pussy betekent poesje maar staat in Amerika gelijk aan kut, en Regena legt omstandig uit waarom ze dat woord gebruikt: juist omdat het zo negatief is geworden. Met het woord wil ze ook de kut rehabiliteren. Ze stelt dat er een enorme macht of kracht schuilt in onze seksualiteit en dat we die opgeven als we ons voor onszelf schamen. Als je jezelf daarentegen traint om van je kut te houden, als je je volledig bewust wordt van de sensatie in je onderbuik, voel je extase, zegt ze. En dat niet alleen: het helpt je bij alles. De Power of the Pussy is volgens haar zo groot dat je hele leven beter gaat als je je maar voortdurend bewust bent van dat gevoel in je onderbuik.
Ik denk dat ze daar een heel goed punt heeft: lichaamsbewustzijn, vooral in de basis, in het onderbuikgebied, is een fantastische bron van kracht en zelfvertrouwen.
Maar ik vond Pussy inderdaad ook irritant Amerikaans: wat een gezwollen taal, wat een overdrijving, en wat een eindeloze herhaling. Het begon me vooral te ergeren dat Regena het doet voorkomen alsof je de totale perfectie bereikt door haar adviezen op te volgen.
Tot ik iets over de helft van het boek was, waar ze vertelt over een misgelopen relatie. Ze had een fantastische man aan de haak geslagen: warm, intelligent, erudiet, vrij, en ook nog puissant rijk, kortom de Amerikaanse droom-man. Maar na een veelbelovend begin verongelukte zijn zoon en hij kon niet meer tegen haar stralende geluk, haar extase. Hij hield haar af. En ineens was hij zelf dood. Regena stortte in en ging door een diep dal waarin ze ook eindelijk huilde om al eigen jeugdtrauma’s. Ze begreep dat dit was wat ze nodig had: Rupture’s gift is the chance to feel the pain that we could not afford to feel before, schrijft ze. Als je iemand kwijtraakt, kun je eindelijk alle pijn voelen die altijd al in je zat. En die pijn moet een keer gevoeld worden, anders word je dof: rupture turns into depression and anger when it is not expressed, not moved through the body. Een emotionele breuk verandert in depressie en woede als je de pijn niet kunt voelen in je lichaam, niet kunt uiten.
Mijn rebalancing docenten zouden het gezegd kunnen hebben.