Vertrouwen woont in je lijf

Geen man, geen vrouw, geen hart en geen huis
Geeft je ooit wat je vraagt:
Geborgenheid en een veilig thuis…
Totdat je lichaam je draagt.

Dit refrein voor een nieuw liedje kwam in me op, en ik zing en speel het graag in de marmeren gang (want daar galmt het zo lekker) van dit huis aan de Breedveldsingel in Rotterdam, waar ik nog zes weken zal wonen. Met simpele gitaarakkoorden, waarmee je ook Amazing Grace kunt zingen: D, G, A7.

Als je echt in je lichaam woont, je hart kunt voelen kloppen en weet wat je voelt, is het makkelijker om te vertrouwen dat het leven je draagt. Te vertrouwen dat je veilig bent, wat er ook gebeurt. Dat ervaar ik nu aan den lijve. Ik ben de laatste tijd heftig bezig, zeg maar, op de eerste trede van de piramide van Maslow, waar het gaat over veiligheid en er mogen zijn. Het huis met de marmeren gang is verkocht per 12 november, ik vond een appartement, moet nu de financiën zien te regelen in een complexe situatie. Ik ben alsmaar bezig met geld en om alles hangt een nerveuze spanning. Verkoopprijs, vraagprijs, overbruggingskrediet, waarborgsom, hypotheek, voorschot… heb ik genoeg, krijg het bij elkaar, lukt het op tijd, en hoe dan?

Af en toe sta ik te wankelen op die onderste tree. In eerder genoemde gang heb ik een schilderij hangen van Jeltje Hoogenkamp: een alleenstaand huis met een gouden dak, dat scheef staat. Nooit eerder trof me zó de symboliek: er is kleur, er is goud, maar het lijkt wel of het huis dapper volhoudt in een storm die het bijna van de sokken blaast.

Je kent de motivatie-piramide van Maslow vast wel: eerst zoekt een mens fysieke veiligheid en beschutting, dan emotionele geborgenheid in kleine kring, dan ga je je sociaal ontplooien, en zo verder. In de psychologie vinden ze hem achterhaald, maar ik vind hem nog steeds briljant, want je kunt zelf constateren dat het zo werkt. Als je op reis gaat, bijvoorbeeld, is je eerste zorg: waar slaap ik vannacht, waar gaan we eten? Daarna wil je gezelligheid. En dan pas kijk je wat wijder om je heen.
De piramide past ook precies bij de onderste chakra’s: het eerste chakra gaat over lichamelijke veiligheid, er mogen zijn. Het tweede over emoties mogen voelen. En het derde over mogen handelen, in contact gaan met anderen.

Wat een zegen blijkt het in zo’n wankele periode dat ik thuis ben gekomen in mijn lijf. Dat ik niet bang ben voor emoties, dat ik mijn innerlijke kind met tederheid en zorg kan omhullen. Dat ik ook doodmoe mag zijn als ik het ben, en even niets meer hoeven. Dat mijn hart groot genoeg is om alle vlagen van onveiligheid en eenzaamheid op te vangen en te koesteren totdat ze gesmolten zijn en ik weer geniet van wat er is, hier en nu, op dit moment – de overvloed, de goedheid, de schoonheid, de warmte en het Grote Avontuur.

Wat ben ik dankbaar aan de Rebalancers die mij geholpen hebben, en wat was dat een goede beslissing om die fantastische opleiding te volgen tot Rebalancer – verreweg het fijnste en beste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan aan innerlijke ontwikkeling en spiritualiteit.

Rebalancing brengt  je dichter bij de kern, bij vertrouwen in het leven zelf, bij ontspanning en kunnen zijn met wat er is. Laat dan de storm maar komen. Mijn thuis is geborgen en warm.

2 Antwoorden op “Vertrouwen woont in je lijf”

  1. Dank voor je mooie beschrijving van dat waar we allemaal op momenten mee te maken hebben. En dat t in je lichaam zit, vertrouwen, zo fijn!

    1. In mijn Negen Stappen plan is de tweede stap dat je chi stopt in je heiligbeen en zegt: “Net als iedereen heb ik het recht om te vertrouwen dat het leven mij draagt.” Maar vertrouwen zit natuurlijk ook in je hart. En in je merg. En in je lymfeklieren…

Geef een reactie