Vroeg of laat begin je voor jezelf

Ik was vierentwintig toen ik opstandig besloot niet meer te leven voor mijn moeder, maar voor mezelf. 
Ik was zesendertig toen ik moest bekennen dat ik onbewust nog steeds bezig was vooral mijn moeder te behagen. Dat zou nu toch echt afgelopen zijn… 
Ik was bijna vijftig en mijn moeder was al jaren dood, toen ik van mezelf alsnog de keurige mevrouw maakte die zij voor ogen had gehad. 
En ik was al over de zestig toen ik mijn leven een totaal andere wending gaf, als rebalancer en gescheiden vrouw. Een wending die mijn moeder zeker niet zou hebben begrepen, laat staan goedgekeurd. Maar die wel paste bij de behoefte van mijn eigen ziel.

Vroeg of laat moet je voor jezelf beginnen. Daarmee bedoel ik niet dat je je vestigt als zelfstandige. Ik heb vrijwel altijd als freelancer of zzp’er mijn brood verdiend, maar als ik terugkijk, zie ik dat ik onbewust vooral mijn best deed om erkenning en liefde van mijn moeder te krijgen. Zelfs toen ze er niet meer was. Zij had een schrijftalent waarmee ze nooit iets anders had gedaan dan briljante sinterklaasgedichten schrijven en geestige toneelstukken als er iemand in de familie jubileerde. Ik denk echt dat ik schrijfster ben geworden voor haar. Kijk dan mammie, riep mijn innerlijke kind. 
 
De behoefte aan goedkeuring door een ouder, een autoriteit, is diep geworteld. Is het niet je moeder of je vader van wie je hoopt alsnog bestaansrecht te krijgen, dan is het je partner, je publiek, of God. Het maakt niet uit hoe je jeugd was; of je gewenst was of ongewenst, warm bent opgevoed of emotioneel verwaarloosd: iedereen heeft op de bodem van zijn ziel een knagende onzekerheid. Ben ik wel goed genoeg? Hoe kan ik dat voelen? Misschien voel ik me goed genoeg als ik succes heb en veel geld verdien? Of als ik eindelijk de man of vrouw vind die ècht van mij houdt en me dat dagelijks laat merken?

Vroeg of laat – en schaam je vooral niet als het laat is, want je bent dus niet de enige – begin je voor jezelf te leven. Je wordt innerlijk autonoom, je speelt niet meer over de band van de anderen (“Als ik maar zus of zo, dan zullen ze wel van me houden”) maar rechtstreeks vanuit jezelf. Wat wil ik, wat heb ik nodig, wat heb ik aan de wereld te geven dat me in het geven zelf gelukkig maakt? 
Het kan een tijdje eenzaam voelen, want je bent niet meer uit op een ‘bondje’ met een ander mens, een vanzelfsprekende verbinding. Maar die eenzaamheid is vrijheid.
Het kan denk ik ook binnen een relatie of een gezin. Maar dat er steeds meer singles zijn – bijna de helft van de huishoudens is eenpersoons – drukt toch wel iets uit van een massaal gevoelde behoefte om voor onszelf te beginnen. Van een ‘adolescentenmaatschappij’ evolueren we misschien wel langzaam naar een volwassen samenleving. 
 
En wat ik als rebalancer weet, is dit: het is niet alleen een psychologisch, maar ook een lichamelijk proces. Hoe meer thuis je bent in je eigen lijf, hoe zelfstandiger je in de wereld kunt staan.
“Hoe meer energie je hebt in je bekken, hoe minder belangrijk het is wat anderen van je denken,” zei rebalancer Rob Merkx.
Wil je ook voor jezelf beginnen en weet je niet hoe? Begin met lichaamsbewustwording. Je bent van harte welkom in mijn praktijk, en in die van mijn vele collega-rebalancers.

9 Antwoorden op “Vroeg of laat begin je voor jezelf”

  1. Dag Lisette,

    Je schrijft naar mijn hart, zó herkenbaar, zo goed te voelen dat je een bijzondere vrouw bent die ooit de waarde ontdekte van ‘in mezelf geloven’!
    Mooi dat je je bericht vandaag de wereld in stuurt: (Maria) Lichtmis, je licht de wereld in sturen…
    Leef je leven, deel en ben gelukkig!

    Hartegroet,
    Riet

    1. Dank je wel en ja, Maria Lichtmis, wat een mooie dag.

    1. Dank!

      1. Dank voor dit verhaal. Het is echt nooit te laat.

  2. Via via toevallig op je blog beland. Zeer herkenbaar, precies het proces waar ik middenin zit. Het wonderlijke is dat de overdracht van waaruit ik (ook) werkte al jaren in beeld was maar om de een of andere reden niet werkelijk tot verandering aanleiding gaf. Zoals je schrijft: het verlangen naar bevestiging is sterker dan inzicht in je patronen. Nu dus niet meer. Inmiddels boven de 60 en nu kan eindelijk van binnenuit het roer om. Het wonderlijkste van die ontwikkeling is dat alleen die autonomie overgave mogelijk maakt aan de stroom van het leven zelf. En die uit zich in verbondenheid, liefde en creatie.

  3. Wow… dit stukje raakt me. Heel diep!
    Ik geloof niet in toeval, dus het zou een beetje gek zijn als ik nu zou roepen: heel toevallig ben ik op je site terecht gekomen! Ik geloof echter wel een beetje in ‘zachte sturing door diepere lagen’ en misschien is dat dan wel de reden dat ik dit stukje (en jou) toch gevonden heb.
    Je beschrijft mijn huidige gevecht met mezelf. En ik ben ‘pas’ 52 jaar (hoewel, bijna 53….), dus ik kan echt nog voor mezelf beginnen!
    Maar eerst moet ik mezelf vinden.
    Poeh hé…

    1. Je bent er vroeg bij! 😉 Veel succes en geluk.

  4. I found your page because my favourite video these days is your interwiev with Bary Long about Love, Sex and Your Sweet Nature. I was courious about what effects that had had on your life. Have you written about it? After #metoo this interview should be curriculum in schools all over the world. It really pinpoints where the #metoo problems comes from. Thank you for making this interwiev so long ahead of it’s time!

Laat een antwoord achter aan Lisette Thooft Reactie annuleren