De meeste mensen die ik ken, zijn dol op reizen. Ik niet – dat wil zeggen: natuurlijk doe ik het weleens en natuurlijk geniet ik me suf als ik het doe, maar reizen associeer ik vooral met hartzeer.
Het is geen heimwee, ik verlang niet naar huis.
Het is ook geen vertewee, Fernweh.
Iemand vertelde me eens: “Ik kan zo diep verlangen naar een soort paradijs, bijvoorbeeld een tropisch strandje met palmbomen en een azuurblauwe ruisende zee. Maar toen ik daar echt was, op precies zo’n tropisch strand en de avond was zwoel, met een prachtige sterrenhemel boven mijn hoofd, her en der vlamden vuurtjes met groepjes mensen eromheen die zachtjes zaten te praten en te lachen, er tokkelde iemand op een gitaar, er zong iemand, toen was dat verlangen niet vervuld, zoals ik verwacht had. Het was juist erger dan ooit. Mijn hart brak bijna.”
Ik snap dat, want zulk pijnlijk hartsverlangen heb ik ook, maar waar ik naar verlang, is niet de verte zelf. Het is een vreemd soort verlangen naar het leven van al die andere mensen die ik zie. Ik krijg het al als ik door een Nederlands dorpje of stadje rijd waar ik nog nooit geweest ben en ik zie bijvoorbeeld een huis met een oud bemost dak. Of een pittoresk straatje. Of een vrouw die in haar tuin de was staat op te hangen. In het buitenland wordt het nog erger. Ik reis door Berlijn of Parijs en ik zie een flatgebouw met grappige balkons, of een huis met witte muren, of een stel mensen van mijn leeftijd op een terras, het kan van alles zijn dat me triggert en ineens schiet de pijn in mijn hart. Ik vraag me dan af: waarom woon ik niet hier? Waarom ben ik die vrouw niet?
En het is niet dat ik wil verhuizen, dat ik het ergens anders fijner vind dan waar ik zelf woon. Laat staan dat ik ontevreden ben met mezelf en anders zou willen zijn dan ik ben. Het is meer dat ik me afvraag: waarom heb ik alleen maar dat ene leven, het leven van die ene persoon die ik ben. Waarom ben ik niet óók die vrouw die hier de was staat op te hangen? Waarom kan ik niet óók over dat balkonnetje hangen? Waarom kan ik niet óók deze winkel uitlopen met een grote mand vol groenten aan mijn arm, op weg naar mijn geliefde? Waarom woon ik niet op dit tropische eiland, waarom ben ik niet die man met de gitaar?
Het is misschien wel mijn diepste levensgevoel. Waarom ben ik alleen maar mezelf? Ik schreef er een liedje over:
Het is niet fijn, het is niet fijn
dat ik alleen maar mij kan zijn
dat ik nooit eens iemand anders ben.
Het doet zelfs pijn, het doet zelfs pijn
dat ik altijd mijzelf moet zijn
Het is zo of-of, en niet en-en!
Maar als ik ineens iemand anders was
zou ik vast liever mij willen zijn…
Waarom was er een Big Bang
waarom dijt ‘t heelal uiteen?
is dat niet een beetje gemeen?
Want zo sta je toch steeds meer
steeds meer alleen
Met steeds minder mensen om je heen.
Maar als ik ineens weer in dat oerpuntje zat
zou ik vast liever vrij willen zijn…
Waarom ben ik maar één
waarom ben ik niet iedereen?
Gewoon iedereen tegelijk?
Weet je hoe gemakkelijk en praktisch dat zou zijn!
Weet je hoe gezellig me dat lijkt?
Weet je hoe gezellig me dat lijkt!
fijn dat ik dit verhaal terug kon vinden. bedankt han