Waarom moet je van jezelf gaan houden?

Waarom zou je eigenlijk van jezelf houden? Waarom is dat beter, waarom ‘moet’ het, spiritueel gezien?

Het beste antwoord is: nou ja, íemand moet het toch doen? Niemand anders op de hele wereld kent je zo goed als jij. Niemand weet beter hoezeer je je best doet, hoe diep je verlangt naar goedheid en zachtheid, naar een verdiend compliment, naar een arm om je heen of een schouder om op uit te huilen. Niemand weet beter wanneer je het hardst troost nodig hebt voor een ontroostbaar verdriet, en wanneer je juist het meest geholpen bent met aanmoediging om een dappere sprong te wagen.

Zelf ben ik op de wereld gekomen als ongewenst kind en nu ik coach ben en student rebalancing merk ik pas goed hoeveel mensen er rondlopen die net als ik te weinig moederliefde hebben gekregen. Your vibe attracts your tribe, zeggen ze en ik trek inderdaad veel cliënten aan die op mij lijken, die zichzelf herkennen in mijn verhaal en mijn uitstraling.

Onze moeders waren doorgaans zelf getraumatiseerd en behoeftig, wat het voor ons als kind nog lastiger maakt om te beseffen dat we niet de liefde kregen die we nodig hadden: onze moeder was zelf toch veel zieliger? In eindeloze loyaliteit en zelfopoffering zijn we voor haar gaan leven en als we volwassen zijn, vragen we ons af wie we zelf eigenlijk zijn. Wat we eigenlijk willen. Waar dat gevoel toch zit waarover iedereen het heeft. En waarom we zo ongelukkig blijven. We zijn getraind in het verdragen van emotionele kou, in het proberen te voldoen aan onmogelijk strenge eisen, en zo behandelen we dan ook onszelf.

De weg naar de liefde gaat over pijn. Langzaam maar zeker, voorzichtig gedoseerd, kun je de pijn toelaten die je als kind hebt moeten wegstoppen – omdat je er toen zeker aan onderdoor gegaan zou zijn. Nu ben je groot, nu kun je de pijn aan.
Sterker nog: nu blijkt die pijn het goud van de spirituele ontwikkeling te zijn. De pijn verandert in zachtheid en compassie, in de capaciteit om jezelf te accepteren zoals je bent, om open te staan voor alles wat er is en om onvoorwaardelijk lief te hebben wat er is. Om te waarderen voor wat je goed doet en jezelf te vergeven voor wat er mis gaat. Je hart is opengebroken en daarmee bloeit de kwaliteit op om jezelf te ondersteunen, op te vangen, te troosten, aan te moedigen. Kortom: de pijn wordt moederliefde.

Iemand moet het doen. Die iemand ben je zelf.