Wat is de belofte?

November is een mysterieuze maand, vol mist en duisternis en geheimzinnigheid. Als je buiten loopt, vooral bij zonsondergang die nu al zo vroeg is, tegen vijven, kun je bevangen worden door de sfeer. Er zit weemoed in, omdat het de maand is van het grote afscheid – de bloei is voorbij, de vruchten zijn gevallen, de blaadjes laten los. Alles keert terug naar de Aarde, alles keert in.

Maar er zit ook iets opwindends in, een vaag gevoel dat er misschien wel iets fijns, iets bijzonders naar ons toe komt. Er hangt een mysterieuze belofte in de lucht. Wat is die belofte?

Vroeger dacht ik dat het ging om gezelligheid. We gaan heerlijk knus bij bij elkaar zitten in deze tijd, met kaarslicht en fonkelende rode wijn in de glazen. Straks komen de grote feesten, Sinterklaas en Kerstmis en Oud en Nieuw, met familie en fluwelen jurken en heel veel lichtjes en cadeaus. We zullen ons verbonden voelen, welkom bij elkaar, gewaardeerd en geliefd.

Maar ik begin te denken dat dit een vergissing is. Het gaat niet om gezelligheid, om verbinding met elkaar.

Al vaak is het me opgevallen dat december ook de maand is van de teleurstelling. Sinterklaas brengt toch nooit die ultieme vervulling en Kerstmis ook niet. Onze diepste, kinderlijke verwachtingen – die onbestemde hoop van het kind in ons, die vage verlangens – komen niet uit. Geen enkel feest kan ons brengen wat we zelf niet eens weten dat we willen.

Mijn kinderen waren vroeger meestal ziek in december en dat schijnt heel normaal te zijn, dat kinderen ziek worden rond deze tijd. Trouwens onder de volwassenen is er ook veel griep, veel verkoudheid, veel diepe vermoeidheid. Het is ons allemaal een beetje te veel.

Er is een beetje te veel opwinding in de lucht rond de feestdagen, opwinding die niet af-gewonden kan worden, die niet tot een oplossing komt. Zoveel dat het naar binnen slaat en dat ons lichaam ons tot bezinning brengt zoals lichamen dat nou eenmaal doen – door ziek te worden. Dan liggen we stil in bed of op de bank en keren we noodgedwongen naar binnen.

En ik begin te geloven dat het daarom gaat. De belofte is die van de verinnerlijking. In de buitenwereld vinden we nooit dat waarnaar onze ziel het diepst verlangt. Geen gezellig avondje, geen luxe cadeau, geen bruisend feest kan ons geven wat we het allerliefst willen…

Is dat niet eerder een verstilling in onze ziel? Een open staan naar de geestelijke wereld, of zo je wilt naar God. Naar de stilte van een sterrennacht. Naar rust.

Het donker laten worden. De nacht omarmen. Leeg worden. De winter laten komen. Dat is de zoete belofte van november.

 

Eén antwoord op “Wat is de belofte?”

  1. Prachtig verwoord Lisette, precies zo ervaar ik het. Namastee.

Laat een antwoord achter aan Hester Reactie annuleren