Laatst belde iemand om raad: ze wilde naar een rebalancer die ze kon vertrouwen, maar mij vond ze te ver weg wonen. Ik gaf haar de naam van een betrouwbare rebalancer dichterbij. Een paar dagen later belde ze nog eens: ze had het opgezocht, maar dat was ook te lang reizen. Ik surfte naar ‘vind een rebalancer’ en noemde iemand in haar woonplaats. Nee, daar was ze jaren geleden al eens geweest, dat klikte niet.
We raakten in gesprek. Het lukte maar niet om iets van haar leven te maken, ze wist niet wat ze wilde. Hadden haar ouders veel kritiek gehad toen ze klein was? Ja, dat kon je wel zeggen. Ik zei dat ze zo te horen al prima bezig was haar pad naar genezing uit te zetten.
Dat kon wel zijn, maar ze had nu toch echt iemand nodig die ze helemaal kon vertrouwen. En het was zó lastig die te vinden.
“Of jij een therapeut vertrouwt of niet, dat bepaal je zelf,” zei ik. “Als je ouders niet betrouwbaar waren, dan zit dat in je en dan ga je dat overdragen op elke therapeut. Je zou het waarschijnlijk vroeg of laat ook op mij projecteren. Dat zouden we dan bespreekbaar maken. Maar dat kan bij een ander ook.”
Dat zag ze wel, maar ja, ze kon toch moeilijk hulpverleners af gaan om te kijken of ze goed waren? Ze had echt advies nodig wie het best bij haar zou passen.
Ik dacht aan alle hulpverleners die ik was af gegaan in mijn leven. Tientallen. Sommige van die mensen hadden mijn leven veranderd, bij anderen had ik het na één keer wel gezien. En alles er tussenin.
“Je vraagt iets wat ik je niet kan geven,” zei ik. “Want je doet altijd zelf je eigen proces. Jij bent de ster van de show, maar ook de regisseur. Ga gewoon.”
“Ja maar,” begon ze weer, “het is zo frustrerend…”
“Wil je nog een advies?” vroeg ik.
Dat wilde ze wel.
“Niet zeuren.”
Mijn moeder zei dat vaak toen ik klein was, en ik heb haar erom verguisd. We mochten niet zeuren, en moesten alle pijn en emoties dus maar onderdrukken en verdringen?
Inmiddels zie ik het zo: als je in pijn bent, echte pijn, is het helend als er iemand naar je luistert, iemand die bij je is met volle aandacht en begrip. Kinderen hebben dat nodig. Volwassenen ook. We’re all walking each other home, zoals Ram Dass zei. Het is een zegen als een ander mens een eindje met je wil meelopen.
Maar er is ook zeurpijn. Bij kleine kinderen kun je het verschil vaak horen: een kind valt, doet zich pijn en zet een keel op. Je neemt het in je armen, kusje erop, en na een poosje hoor je het huilen veranderen – het wordt een beetje dreinerig. Op dat moment zet je het kind neer: “Hollen maar.” En het huppelt weg. Als je een kind te lang blijft troosten, kan het blijven hangen in de emotie. Als je het helemaal niet troost, slaat het verdriet naar binnen.
De meesten van ons hebben een ja maar-stemmetje, een waarom nou, waarom ik?-stemmetje dat liever blijft zitten dan op weg te gaan, liever zeurt dan iets te veranderen, liever klaagt dan gelukkig te zijn.
Ik doe het ook, hoor. Laatst nog. Ik fietste door Rotterdam Noord, het miezerde, ik zag overal zwerfvuil en er ging door mijn hoofd: waarom loop ik niet door een bos, waarom zit ik niet in een stijlvol huis op het land met een knappend haardvuur etc.?
Dat is zeuren.
Er is ontzettend veel gezeur in de wereld. Gezeur in de media, gezeur in de politiek, gezeur in de gezondheidszorg. (God, wat blijven ze zeuren over corona).
Waarom is er zoveel gezeur?
Misschien omdat we niet genoeg getroost zijn toen het echt pijn deed? Misschien omdat we aanvoelen dat we in de echte pijn terechtkomen als we ophouden met zeuren?
En we hebben juist zo ontzettend weinig reden om te zeuren. We hebben het zo goed, het leven is zo boeiend. We zijn allemaal de ster van onze eigen show, als mens, en we zijn ook onze eigen regisseur. We kunnen ons hart openzetten en de pijn van het leven binnenlaten, en ook de vreugde: de verschrikkelijke, ego-verschroeiende vreugde van het mens zijn op Aarde, een lichaam te hebben, te voelen, te ademen, te leven, te zijn.
Zeuren is makkelijker. Maar dat moet je dus niet doen.
Dat zei ik tegen die vrouw aan de telefoon. Ze lachte – nerveus of bevrijd? Ik weet het niet. Wat ze ermee doet, daar ga ik niet over, gelukkig. Dat bepaalt ze helemaal zelf.
|
|
|