Wat wil mijn hand me vertellen?

Midden in de nacht wakker worden met een dode rechterhand – daar begon het mee. Hij was niet dood natuurlijk, hij sliep alleen maar, en met gewapper en gewrijf kwam het gevoel weer terug. Overdag had ik nergens last van, masseren ging prima, maar ‘s nachts gebeurde het steeds vaker. Het was eng. Wat was er aan de hand?
Carpaal Tunnel Syndroom.
CTS is een risico voor mensen die veel met hun handen werken zoals masseurs en kappers, vooral vrouwen: één op de elf vrouwen krijgt het ooit, heb ik me laten vertellen. Overbelasting, is de verklaring. Een zenuw in je pols zit klem onder een dwarsliggende pees, doordat het allemaal wat opgezwollen is geraakt. Je kunt die pees laten doorsnijden, maar dat is een echte operatie, je bent er weken zoet mee en bovendien kan er op den duur littekenweefsel in de weg gaan zitten. Dan is het allemaal voor niets geweest.

Ging ik niet doen, natuurlijk. Ha ha, het idee. Knappe jongen die mij een kliniek in krijgt.

Ik maakte me zorgen, dat wel. Gevoel in mijn handen is nou juist het allerbelangrijkste van mijn werk. En lichaamsbewustzijn is mijn levensmissie. Stel je voor dat ik steeds gevoellozer zou worden…
Mijn hand probeerde me duidelijk iets te vertellen, maar wat?

Wanneer was het begonnen, vroeg ik me af. Was dat soms in de tijd dat ik al die foto’s van mijn voorouders boven mijn bed had gehangen?

In mijn familie had iedereen zijn best gedaan zo weinig mogelijk te voelen. Beetje macaber idee, maar misschien hadden die portretten ’s nachts de verkeerde invloed op me? Ik haalde ze weg, voor de zekerheid.

Hielp niet.

Acupunctuur. Ronald Aartsen werkt op donderdagen in mijn eigen praktijk aan de Heer Vrankestraat 34, en na een behandeling was alles nachtenlang oké. Dat hielp perfect tegen mijn bezorgdheid, want dit was duidelijk iets energetisch.

Maar helaas kwam het dodehand-effect toch weer terug, soms zelfs met pijnscheuten door mijn hele rechterarm, en ook weleens links. Dus er was nog iets dat ik innerlijk nog niet had opgelost? Je hebt je lijf nodig om je ziel te genezen, en je ziel om je lijf te genezen.

Laagje dieper dan. Wat zegt de Germaanse Geneeskunde van Dr. Hamer? Ik zocht CTS op in het boek van Björn Eybl Zielsoorzaken van ziekte, mijn bijbel op dit gebied, en las: onhandigheids-eigenwaarde-conflict. “Men gelooft iemand slecht behandeld te hebben, een zaak verkeerd aangepakt te hebben of iets verkeerd gedaan te hebben. Bij een activiteit met de handen gefaald te hebben.”
Nou, ik kon me wel een paar momenten herinneren waarbij ik het gevoel had dat ik had gefaald, als rebalancer. Ik wil natuurlijk altijd een totáál perfecte sessie geven, voor iedereen de reddende engel zijn, maar hoewel de meeste mensen blij van mijn massagetafel af gaan, is er toch ook weleens iemand voor wie ik niets kan doen.

Er bleek een Carpaal Tunnel Centrum te bestaan in Pijnacker, niet ver van Rotterdam, en daar hebben ze een machine die je arm een beetje uitrekt, zodat de boel wat losser komt te zitten. Ging ik naar toe. De eerste twee keer had ik er niet zoveel fiducie in: wat een mechanisch gedoe hier, dacht ik. Maar de derde keer werd ik geholpen door eigenaar Van Engelen himself, en die begon over een brace, om ’s nachts mijn pols recht te houden.
“Kijk,” legde hij uit met een poster erbij.

“Hier zit het allemaal wat krap op elkaar en als je dan je pols buigt, komt het klem te zitten. Dus als je urenlang ligt te slapen met gebogen pols kunnen wij wel trekken met die machine maar dan krijg je steeds weer provocatie-momenten. Je moet je pols in een neutrale houding houden.”

Een neutrale houding.
Het kwartje viel, met donderend geraas mag ik wel zeggen. In mijn rebalancing opleiding hadden we het vaak gehad over de neutrale houding die je moet aanleren als je met mensen werkt. We hadden er oefeningen mee gedaan, waarbij ik zelf had gevoeld hoe onaangenaam het is als iemand zich te ver naar mij voorover buigt of zich juist van me afkeert – letterlijk maar ook figuurlijk, emotioneel of energetisch. Te dichtbij is een beetje verstikkend, het zuigt. Maar te ver weg is te koud. Heilzaam en helend is het als de persoon tegenover mij een neutrale houding handhaaft: rechtop, gevestigd in zichzelf, niet afhankelijk van mijn oordeel, van falen of succes. Professioneel betrokken maar emotioneel onafhankelijk. Logisch, want als het van mij afhangt of mijn therapeut een goed gevoel heeft over zichzelf, voel ik me niet vrij.

De brace heb ik ter plekke aangeschaft.

Een neutrale houding is niet hetzelfde als onverschilligheid, integendeel – ik hou van mijn cliënten en ik doe mijn best. Maar of iemand nou huppelend het pand verlaat, of teleurgesteld de deur achter zich dicht trekt, dat mag mijn werkhouding natuurlijk niet veranderen. Daardoor ga ik niet meer of minder mijn best doen, meer of minder geven, meer of minder van mijn cliënten houden.
En is dit niet eigenlijk de essentie van hoe ik wil leven? Zo autonoom en rustig in mijzelf gevestigd dat mijn eigenwaarde niet afhangt van uiterlijke zaken. Dat wat voor mij goed voelt en wat ik wil doen, niet verandert door lof of kritiek van buitenaf. Dat ik niet gespitst ben op de buitenkant, maar op de binnenkant van mijn werk.

Onze cultuur draait om succes, om winst, om zoveel mogelijk volgers en likes, om kijkcijfers en cijfers onder de streep. Met schijn en schittering, effectbejag, desnoods bedrog.
Maar onze lichamen weten beter.

Neutraal is niet hetzelfde als gevoelloos, integendeel – het betekent juist dat alle gevoelens even welkom zijn, dat ik met evenveel interesse pijn begroet als welbehagen. Dat ik alle vlagen van verdriet, boosheid of angst net zo blijmoedig accepteer en doorvoel tot op de bodem, als mijn momenten van vreugde en geluk.

Slapen met een brace heeft het CTS voor 80% opgelost. Geen levenloze hand meer bij het wakker worden, geen gewriemel en gewrijf. Alleen nog lichte tintelingen, en dat vind ik wel goed want ze houden me bij de les. Ik ben er nog niet hè.
(Neem dit blog. ‘Neutrale houding’ was een passender titel geweest. Maar dat vond ik niet spannend genoeg. En ik heb zitten speuren op internet naar een plaatje van een griezelige hand, voordat ik toch mijn eigen hand erboven zette.)

Wanneer ben ik er dan? Als ik zeggen kan, naar waarheid: “Mijn werk? Daar draai ik mijn hand niet voor om.”

6 Antwoorden op “Wat wil mijn hand me vertellen?”

  1. Wat een fijn blog, Lisette.
    Bij mij is er geen sprake van CTS maar van reuma waardoor ik in twee achtereenvolgende jaren fikse operaties heb ondergaan (een aan elke hand) met vervolgens een half jaar revalidatie.
    Inderdaad, een neutrale houding, die zou mij ook passen en ik doe mijn best. In deze periode van revalidatie, waarin ik werkelijk aan handen gebonden ben, volgt het ene inzicht het andere op.
    En, nogmaals, jouw blog draagt daar ook een steentje aan bij. Dank. Bea Lubbers

    1. Dank je wel Bea, en ja natuurlijk zou het ook bij andere aandoeningen passen. Veel succes ermee!

  2. Schitterend Lisette. Ik kreeg tijdens het fietsen dove handen, en heb het stuur meer naar voren gedraaid zodat mijn polsen een neutrale en rechtere houding kregen. Toen was het afgelopen. Ga hier ook nog meer met andere dingen op letten. Kan veel ellende besparen. En inderdaad, geestelijk en lichamelijk een neutrale houding geeft veel ontspanning. Dank je wel voor je inzicht. Ineke

  3. Dag Lisette, herkenbaar verhaal. Ik heb jaren geleden ook last gehad van CTS, wel mijn pees laten doorsnijden. Overigens met goed resultaat.
    Dat is niet wat ik wil noemen.
    Maar wel TMS. Tension Myositis Syndrome.
    Ik heb de afgelopen 7 jaren geleidelijk steeds meer last gekregen van mijn voeten. Ze gingen steeds meer pijn doen. En ook dusdanig dat het lastig was om mijn werk te doen. De laatste maanden van 2022 verplaatste ik me op mijn werk m.b.v. een loopfiets. Er waren al 2 verschillende diagnoses gesteld, maar beiden waren het achteraf ook weer niet.
    Toen wees iemand me op TMS. Het is een vernuftigheid van onze hersenen dat ze bij trauma’s de pijn ervan wegstoppen in je onderbewuste. En dat kan zich later uiten in pijn in je lichaam. Zo ook bij mij. Ik ben in januari begonnen met het lezen van een het boek Rugpijn van dr Sarno (de arts die dit in de 70-er ontdekt heeft en sindsdien heel veel mensen genezen heeft van chronische pijn) en het boek Weg van de pijn van Saskia de Bruin.
    En aan het eind van de maand waren mijn pijnklachten grotendeels weg!
    Ik kon het zelf haast niet geloven. Loop ik 7 jaar met klachten en nu zijn ze opeens weg!
    Er zijn heel veel onverklaarde klachten die allemaal aan TMS te wijten zijn. Zowel dr Sarno als ook Saskia de Bruin noemen noemen oa. CTS, RSI, rugklachten, Fybromyalgie, en zo nog meer.
    De remedie is volgens hen om er zoveel mogelijk kennis over op te doen. Dus hun boeken te lezen en je hersenen resetten door te gaan denken dat er met (in mijn geval) mijn voeten niets aan de hand is, maar dat de klachten komen door TMS. Dr Sarno beweert dat 90 % van zijn patienten genezen door zijn boeken te lezen en dat de overige 10% het nodig heeft om daarna nog psychologische hulp te zoeken.
    Ik ben heel blij met deze ontdekking en misschien kan het jou ook verder helpen.
    Groet, Hanneke

    1. Dank je wel Hanneke, waardevol om hierop te wijzen. Ik heb Healing Back Pain van Dr. Sarno al jaren geleden gelezen – in mijn herinnering schrijft hij dat maar 15% van de mensen willen horen dat hun hernia psychosomatisch is; 85% heeft liever de reguliere visie inclusief operaties enzovoort. Maar van de mensen die het willen horen geneest 90% zuiver door het inzicht. Ik denk dat er tegenwoordig veel meer mensen openstaan voor deze benadering dan in de jaren tachtig toen hij zijn boek schreef. Dan is het nog steeds een heel proces hè, om je trauma’s te ontdekken en een plek te geven.

  4. […] schreef er ooit een blog over: Wat wil mijn hand me vertellen? – Lisette Thooft (Verheugd te kunnen melden dat mijn CTS is genezen. Zonder operatie. En mijn praktijk […]

Laat een antwoord achter aan Ineke Reactie annuleren