In de metro waren een paar meisjes in gesprek . “Ze was gemener tegen me toen ze mijn vriendin was, dan toen ze mijn vriendin nog niet was,” zei de een. De ander knikte begrijpend. Ja, zo was ze wel. We vroegen ons af of een jongen ooit dit commentaar op een vriend zou kunnen hebben, en dachten van niet. Zijn vrouwen gemener? In het algemeen, onderling, en tegen mannen?
Volgens een oude noordse mythe wel. Daarin waren vrouwen in het begin der tijden veel sluwer en boosaardiger dan mannen. Ze zaten giechelend bij elkaar slechte plannetjes te smeden, terwijl ze de uitgeputte mannen lieten draven en ploeteren. De Schepper zag dat het zo niet langer kon. Hij nam een klein beetje sluwheid uit de vrouwen en stopte dat in de mannen. Ter compensatie nam hij een beetje fysieke kracht uit de mannen en stopte dat in vrouwen. Daarna was er meer evenwicht tussen de seksen.
Ik schreef een liedje, ‘Duet’, waarin de vrouw harder klinkt dan de man. Zij wil een man die niet bang is voor haar draak, maar die draak laat ze wel onbekommerd vuurspuwen. Een béétje vrouw heeft een forse draak in haar ziel; misschien is het wel: hoe meer vrouw, hoe meer draak. Dat fenomeen heb ik jarenlang uitvoerig bestudeerd. Mijn boek ‘De onverzadigbare vrouw (en de afwezige man)’ gaat erover. Drakenmythes, onthul ik daarin, gingen oorspronkelijk over de verschrikkelijke seksuele overmacht van vrouwen, die je als mannelijke held maar moest zien te weerstaan.
Zoals Tiamat, de drakengodin van de diepzee, die in strijd raakt met prins Mardoek. Zij fleemt en vleit hem en hij roept uit: ‘Je omhult je met een mantel van liefde, maar in je hart beraam je strijd!’ Die uitspraak, duizenden jaren geleden in spijkerschrift in kleitabletten opgetekend, lijkt me tamelijk tijdloos. Ik weet in elk geval dat ik zelf zo’n vrouw ben: op emotioneel niveau in permanente competitie met mijn man, zelf overtuigd dat ik meestal win… en daar klaag ik dan over. Het is pas echt vrede tussen ons als ik uit die competitie kan stappen, weet ik. (Nou nog even doen).
Daarom had ik ambivalente gevoelens bij het bekijken van dit filmpje: Why I dance, van Melanie Zoey, gepresenteerd als een feministisch document. Ik vind het een prachtig filmpje: prachtige vrouwen, heerlijke muziek, sexy en humoristisch. Maar als ik een man was, zou ik die vrouwen wel een beetje eng vinden, geloof ik. Als vrouwen geëmancipeerd zijn en op alle fronten beginnen te winnen, niet alleen emotioneel maar ook politiek, economisch en financieel, en ze halen daarbij óók nog een keer die archaïsche seksuele overmacht op mannen uit de mottenballen, waar blijven die mannen dan?
Wat vinden jullie?