Vorige week werd ik nerveus en onrustig van het virus-alarm en ik ging er eens goed voor zitten. Waar ben ik nou het meest bang voor, vroeg ik me af. Wat is het ergste dat er kan gebeuren?
Vanuit de diepte kwam een benauwd stemmetje: dat ze me hier opsluiten, helemaal alleen, en dat er dan niemand meer komt, omdat er niemand om me geeft.
Mijn innerlijke kind. Ik was een ongewenst kind en moet me vaak machteloos eenzaam en alleen gelaten hebben gevoeld. Die oude pijn werd nu geactiveerd door de algemene nood-situatie. Toen ik dat begreep, viel die angst van mij af. Ik ben niet alleen of machteloos, ik ben zelfs niet opgesloten en ik voel me geliefd door veel mensen. Het innerlijke kind gelooft dat het machteloos is, maar een volwassen mens is nooit machteloos.
Het is lastig je niet te laten beïnvloeden door de sfeer. Iedereen heeft als kind ervaringen gehad die te moeilijk waren, te zwaar, te pijnlijk voor een kinderhart. Het wordt nooit meer zo erg als toen, omdat je niet meer zo hulpeloos en afhankelijk bent als toen, maar dat weet je innerlijke kind niet. Ga er eens voor zitten en vraag jezelf af: wat is mijn diepste angst? Wat is het ergste dat er met je zou kunnen gebeuren?
Veel mensen zijn bang dat anderen de boel verpesten, bijvoorbeeld. Dat zij zelf offers brengen voor het algemene belang terwijl anderen lichtzinnig blijven doen waar ze zin in hebben, zodat ze onschuldig zullen worden getroffen door het kwaad. Is dat een bekend gevoel voor je, had je het als kind ook, waren er toen goede redenen voor?
Anderen zijn bang voor inkomstenverlies en armoede. Ben je tekort gekomen in een of ander opzicht, materieel, emotioneel, toen je nog geen mogelijkheden had om voor jezelf te zorgen?
Zorg voor je innerlijke kind met zelfcompassie – met begrip, vriendelijkheid, ondersteuning. Ik wil de reële nood niet relativeren, maar de realiteit is ook: tot nog toe hebben we het gered. Waar de nood het hoogst is, is de redding nabij. Elke epidemie gaat ook weer over.
Als je het fijn vindt, kun je opschrijven wat je tegenkomt in jezelf en aan mij mailen. Dan antwoord ik. (Kost niks natuurlijk).
Hoi,
Mijn angst geldt het grote onbekende, het zwaard van Damocles, het laatste oordeel van de godvader die boos is omdat de mensen er zo een zootje van hebben gemaakt. Het ergste is, we blijven er een zootje van maken. En ik (1956) hoor er ook bij! Er wacht mij/ons de hel, iets dat ons een vreselijke dood bezorgt. Deze onzichtbare moordenaar in het duister heeft nu een naam: Corona.
Het zwaard boven mijn hoofd, is gekoppeld aan de stem van mijn moeder: “Meissie er zwaait je wat als je vader thuis komt,” of om het even welke ander spook dreigement ook. De angst geldt de dreiging: Wacht maar! Oftewel dan kan nu het Corona virus daar zo maar zijn!
Ik heb mijn hele leven al in angstige spanning geleefd, want dat is angst als je alle verhalen eraf hebt gehaald, dan is het is engte, is het spanning in je lichaam en je geest. Eng, is nauw. Technisch gezien kwam dat door operaties die op mijn ogen zijn uitgevoerd, twee keer links, twee keer rechts. Die spieren zijn 4 keer ingekort, technisch gezien sta ik strakker dan het in oorsprong was. Geen ruimte om te ontspannen.
Hoe dan ook, ik ben nu niet zo zeer angstig, na alle jaren van onderzoek en ontrafelen van alle angsten – en telkens wat verder kunnen ontspannen. Ik ben wel moe en verdrietig wegens de menselijke vertoning van macht en onmacht.
Het grote onbekende wil ik niet langer beschouwen als ‘de hel’ maar als de hemel. De grote liefde die mij helemaal niet te pakken gaat nemen. De liefde in mijn hart, die uit me stroomt. Ik bedenk me dat ik voor de Corona crisis daarmee bezig was, met me fijn voelen. Dat wil ik weer op pakken. Leven in vertrouwen met het grote onbekende.
Er zijn dingen die wij niet kunnen weten. Die ik niet kan weten, die andere ook niet kunnen weten. Hel en of hemel. Het groot mysterie. Of hoe je het noemen wilt. Misschien is dat nog een angstje, dat ik voor schut wordt gezet, gekleineerd omdat ik dom ben, dingen niet weet. Haha. Vooral omdat Iedereen die toch behoort te weten. Het sprookje van De naakte keizer. Pijnlijk voor alle partijen. Behalve voor het kind dat de mond opendoet. Tenzij dat natuurlijk weer in elkaar gerost wordt letterlijk of figuurlijk. (” Jij ook altijd”) Maar, zoals jij me er net weer aan herinnerde: “Je bent nu geen klein kind meer.”
Ik begroet elke nieuwe dag, liefst als de zon net opkomt. En als het donker wordt zeg ik hem vaarwel. Dat geeft me een goed gevoel. Het niet weten, geduld hebben, vertrouwen. Waarom niet? Liefde! Stralen. Naar buiten. En soms heb ik een slechte dag.
Aho Mitakye Oyasin, we zijn allemaal familie (Lakota, Noord Amerika)? Liefs Sylvia x
Lieve Sylvia, wat een mooie respons. Zou het kunnen dat je door die oogoperaties beter naar binnen kunt kijken? “Leven in vertrouwen met het grote onbekende”… mooier had ik het niet kunnen zeggen. Liefs!
LOVE this, why fear? My inner child says “Go for it, life is full of surprises, have faith!” Fear leads me astray is what i have found. Yes to caution, yes to reflection & mindfulness, listening & learning.. who knows? ?
HI Penelope! How wonderful to hear from you. What a trusting inner child you have. Love!