Geen tijd?

Ooit had ik een droom: een roman schrijven. Maar ja, daarvoor had ik geen tijd, als drukbezette zzp’er, want dat kost maanden, jaren. En ik, arme ik, moest alsmaar stukken schrijven om geld te verdienen. Op een avond was ik bij een spirituele lezing, en we kregen een opdracht: vertel je buurman of -vrouw je diepste wens. Naast mij zat een oude man. Hij zei: “Ik wilde graag een zeewaardig zeiljacht en dat heb ik onlangs gekocht. Nu zijn al mijn dromen uitgekomen.”
Goh. Fijn voor hem, hoor. Toen was ik: “Ik wil graag een roman schrijven. Maar daar heb ik geen tijd voor. Of beter gezegd, geen geld. Want ik moet al mijn tijd gebruiken om geld te verdienen.” Ik dacht zelfs even: wie weet, biedt hij aan me een paar maanden te sponsoren… Zoiets hoor je toch weleens…
“Wat een onzin,” zei de man. “Geen tijd? Dat is nooit een belemmering geweest voor echte schrijvers. Kijk eens in je boekenkast hoeveel boeken er geschreven zijn door mensen die geen tijd hadden.”
Heel eventjes haatte ik hem. Maar daarna heb ik die roman wel geschreven.

Heb jij het te druk om serieus aan het schrijven te gaan?

Veel mensen denken dat je alleen maar echt kunt schrijven op de klassieke manier: in opperste concentratie, in volkomen stilte, ongestoord en zonder afleiding. Ik denk dat dit een mannelijke manier van werken is.
De Britse schrijfster Fay Weldon heeft me ooit de ogen geopend voor een andere manier. Voor vrouwen is zulke concentratie meestal niet weggelegd, zei ze. Wij schrijven vaak aan de keukentafel, terwijl er een huilend kind met een kapotte knie binnenkomt, de kat miauwt om eten, de groenten schoongemaakt moeten worden en de buitenschilder koffie wil. Maar dat is helemaal niet erg. Het maakt juist dat we in intiem contact zijn met het volle leven om ons heen.
Dit is helemaal mijn soort van werken. Ik denk dat het een soort lichtvoetigheid met zich meebrengt. Oké, mijn kinderen zijn allang de deur uit, dus ik heb makkelijk praten… Maar ik ben dol op alle soorten afleiding: elke mail, elke app en sms bekijk ik meteen en bij elke telefoon spring ik blij op. Als er niks gebeurt, ga ik de was doen, of even facebooken, of iets anders verzinnen om mijn hoofd even leeg te maken van mijn onderwerp. Volgens mij kan mijn hoofd op die lege momenten ‘resetten’ en lost mijn onderbewuste allerlei probleempjes op. Zit ik weer voor mijn scherm, dan stroomt het weer.
Het helpt als je erin gelooft: dat haalt het secundaire lijden eraf. Het primaire lijden is dat je weinig tijd hebt. Het secundaire lijden is als je daarbij gelooft dat dit heel erg is, dat je daardoor kansen mist en gedoemd bent om in de schaduw te blijven opereren, dat je eigenlijk een sukkel bent en niet goed voor jezelf zorgt..
Als je daarentegen jezelf voorhoudt: dit is gewoon de vrouwelijke manier van werken, dan kun je alle ruimte gebruiken die je wel hebt, ook de momenten tussen de bedrijven door. En je zuigt inspiratie op uit het volle leven om je heen.
Want zeg nou zelf: hoe creativiteit-bevorderend is het eigenlijk om ongestoord te kunnen werken? Een van de verhalen in mijn schrijfwedstrijd kwam van een vrouw die vertelde dat ze eindelijk een plek voor zichzelf had geregeld waar ze ongestoord kon werken. Op het moment dat ze het laatste stoeltje naar binnen sjouwde, ging ze gigantisch door haar rug en moest ze op bed gaan liggen. Geen wonder, dacht ik toen ik dat las. Het lijkt me vrijwel onmogelijk om NIET innerlijk in paniek te raken als je jezelf zó hebt vastgeprikt, als een vlinder aan een speld. Nu moet het, nu heb je geen enkel excuus meer. Zitten en creatief zijn, hup, nu!
Zo werkt creativiteit niet. Innerlijke ontspanning is wat je nodig hebt. Acceptatie van alles wat er gebeurt. Humor, relativeringsvermogen. Kunnen lachen om je eigen stress. En intussen openstaan voor de inspiratie die jou zoekt.
Die roman van mij is overigens geflopt. Een zeer waardevolle ervaring. Maar dat is weer een ander verhaal.

12 Antwoorden op “Geen tijd?”

  1. Mooi, hier kan ik wat mee. Dank je 🙂

    1. Fijn dat je er iets aan hebt!

  2. Ik heb daar zeker wat aan. Eerste les in huis maar… geen tijd ?.

    1. Klein opschrijfboekje in je zak, overal mee naar toe, en alle invallen meteen noteren. Dat is de beste tip. En dan komt er op een dag ineens tijd om ze uit te werken.

      1. Ja, dat opschrijf boekje vind ik een goeie! Ik krijg invallen op de gekste momenten en plaatsen en ben ze thuis meestal weer vergeten… groet van Inge

        1. Ze zoeken iemand die ze wil vastpakken en als jij het niet doet, zoeken ze verder…

  3. Hoera! Prachtig! Inspirerend en herkenbaar!

    1. Spread the word 😉

  4. Oh wat goed dat je dit opschrijft. Op mijn lijf geschreven. Nu heb ik geen excuus meer…… maar inspiratie want ik ben een vrouw?

    1. Je hebt nog steeds alle excuus van de wereld om te ontspannen hoor…

  5. Fijn te lezen dat er een vrouwelijke manier van werken is. Ik zag dat als een belemmering dat ik me niet lang kan concentreren – had ik die mannelijke bril op wellicht.
    Lisette, ik kwam vorige week ‘bij toeval’ je boek ‘Kom uit je hoofd’ tegen in de bib. Ik heb het nog niet helemaal uit, maar het kwam net op het juiste moment. Het doet telkens zo’n deugd te merken dat er nog zo veel mensen zijn die met dezelfde vragen worstelen /geworsteld hebben. Ik heb weer wat meer geloof nu dat ik er wel kom, waar dat dan ook moge zijn. Bedankt.

    1. Goed om te lezen! Dank je voor je fijne reactie.

Laat een antwoord achter aan Lisette Thooft Reactie annuleren