Waarom wil je schrijven?

Soms vertelt iemand mij dat ze graag columns zou willen schrijven voor Happinez of zo. Of ik een tip heb? Jawel: schrijf eerst even een bestseller en word wereldberoemd, zoals Elizabeth Gilbert, daarna willen ze je vast wel hebben.

Laatst vroeg iemand om hulp; ze had haar eerste boek bijna af en haar plan was er een serie van te maken, dan een stripboek, een musical en ten slotte een bioscoopfilm. Of ik haar wegwijs wilde maken in de uitgeverij-wereld, maar het moest wel gratis. Ik heb niet eens geantwoord; zo’n enorm luchtkasteel kan ik niet aan.

Meestal ben ik aardiger als mensen me vertellen dat ze van schrijven willen leven. Dan leg ik uit dat ze het zeker moeten proberen, maar dat het voor de drommel niet meevalt: de markt is verzadigd door het enorme aanbod, elk jaar komen er drommen nieuwe publicisten van de opleidingen af en de tarieven zijn alleen maar gedaald, sinds ik mijn schrijfcarrière bijna vijfendertig jaar geleden begon.

Hoe dat ging? Ik had geen plan, geen intentie, geen droom. Ik had wel genoeg moed om mijn angsten te overwinnen, en ik had geluk. De Nederlandse Cosmo bestond net en hield een schrijfwedstrijd, ik deed mee met twee inzendingen, ik won twee magnums champagne (maar ik was zwanger dus die heb ik doorgeschoven) en toen heb ik bibberend aan de redactie gevraagd of ik stukken mocht vertalen uit het Engels. De hoofdredactrice liet me komen, zag iets in me, gaf me werk en na een paar vertalingen vroeg ze of ik ook zelf iets kon schrijven. Mijn allereerste journalistieke stuk heette: ‘De hoed is terug!’ (Ik liep een halve dag door een hoedenfabriek, interviewde de directeur, belde tientallen BN’ers met de vraag of ze weleens een hoed droegen. Sommigen reageerden aardig, anderen bits: “Nee. Ik zet namelijk weleens een wasmachine aan.” Beng, hoorn op de haak.) Kortom, ik sloofde me uit als een idioot. Maar het werkte, mijn verhalen werden geplaatst. Een jaar of zeven ben ik bij Cosmo in de leer geweest en daarna was ik welkom bij andere bladen.

Maar het is nooit makkelijk geweest. Ik ben jarenlang nerveus geweest over mijn inkomen, ik heb geen pensioen, en ik red het vooral doordat ik constant blijf leren en mijn werkterrein uitbreid.

Wat ik maar zeggen wil: als je wilt schrijven, begin dan gewoon. Begin waar je een gaatje ziet: misschien met een gratis blog op een leuke website, of in het huis-aan-huisblad van je wijk of dorp, of in het vakblad van de hondentrimmers, of op je eigen site. Houd het vol, schrijf veel, oefen je suf, zeg nergens nee tegen, pak alles aan, maak kilometers.

En als je een intentie hebt, laat het dan een intrinsieke motivatie zijn. Dus niet: ‘Ik wil kunnen leven van mijn werk, ik wil succes hebben, gelezen worden’ maar meer in de richting van: ‘Ik wil mijzelf uitdrukken in wat ik schrijf, mijn angst overwinnen, genieten van het schrijfproces.’

Bouw geen luchtkastelen. Zelfs geen zandkastelen. Leg geduldig steentje voor steentje neer tot een stevig fundament. Wees ook blij als het een bescheiden blokhut wordt.

En doe het voor jezelf.

 

 

13 Antwoorden op “Waarom wil je schrijven?”

  1. Yep, heel herkenbaar Lisette. 🙂

    1. Ha, leuk om te horen.

  2. Mooi. En wat stom eigenlijk dat zelfs jij er niet superdelux van kan leven. Op Youtube laten ze zich sponsoren door fans op de website patreon. Misschien is dat voor schrijvers ook wel een goed idee.

    1. Ho ho, schreef ik dat ik er niet superdelux van kan leven? Ik leef in gigantische overvloed vergeleken bij 95% van de wereldbevolking en mij hoor je niet klagen. Maar je inkomen is nooit zeker als je van je pen leeft. En als geld het doel is, word je zeker teleurgesteld.

  3. Helemaal mee eens! Een mooie mindset in het algemeen. Dank!

    1. Leuk om te horen! Ja het gaat eigenlijk over alle soorten werk… doe gewoon het werk en denk niet aan het resultaat.

  4. Mooi, dank je wel voor jouw verwoorden hiervan! Het brengt mij ook weer even terug bij waar het mij om gaat in hoe ik me wil uitdrukken in de wereld. Los van resultaat en het onbekende op de koop toe nemend.

    1. Mooi, dank je!

  5. Dank je. Wijze woorden. Ja kleine stappen, kilometers maken. Ik ben begonnen met blogs, ik schrijf om het schrijven, omdat ik een verhaal te vertellen heb, ik houd van het spel met woorden. Heb deze week mijn eerste betaalde schrijfopdracht: heel spannend omdat ik het nu ook moet waarmaken. En ook zo blij dat ik de stap heb durven nemen en het gewoon ben gaan doen: schrijven.

    1. Gefeliciteerd, dat klinkt geweldig!

  6. Waaw, Prachtig verwoord.?

    1. Dank!

  7. Dank voor dit stuk, ik heb er echt iets aan!

Laat een antwoord achter aan wilma van tuyl Reactie annuleren