Verlichting

Heb jij ook zo’n stijve nek?

Join the club van zes miljard, zeg ik tegen cliënten op mijn massagetafel, als ik weer eens zo’n hardnekkig nekje in mijn handen heb. Want ik vermoed dat de meeste volwassenen op Aarde stijfhoofden zijn. Hals-starrig, koppig. Zo zijn we niet geboren, maar we worden het wel.
Baby’s zijn nog losbolletjes. Maar de nek is de controle-toren van het hoofdkwartier, zeggen ze in Rebalancing kringen, en door al die emoties die we niet mochten voelen, komt er spanning in de nek. Dus zit ik aan het hoofdeind van de massagetafel heel vaak met een hoofd in mijn handen dat zich niet kan overgeven.

“Ik doe mijn best,” zeggen veel mensen verontschuldigend, “ik probeer echt heel erg om mijn nek te ontspannen.” Dan leg ik uit: dat kun je beter niet doen. Hoe harder je tegen jezelf zegt: ik MOET mijn nek ontspannen, hoe strakker die nek in de controle schiet. Er komt gewoon nog een onmogelijke opdracht bij, op de grote stapel onmogelijke opdrachten.
Beter is te beseffen: nee, ik kan mijn nek niet ontspannen. Het lukt me echt niet, ik krijg het niet voor elkaar. Hardop zeggen is helemaal goed.
Dan, o wonder, zakt zo’n hoofd meestal wel een beetje.

“Ik kan het niet” is een ondergewaardeerde toverspreuk. Als je beseft dat je niet in staat bent om te doen wat je aan het proberen was en je accepteert dat totaal, er is toch niks aan te doen en het is eigenlijk wel oké… komt er van binnenuit ontspanning. Zucht. Ik kan het niet, en dat mag. Ik ben niet abnormaal, ik ben een mens, gevoelig, feilbaar, onvolmaakt. Dat geeft meteen verlichting.

Verlichting is een fijn woord – het betekent dat het minder donker wordt, zoals met kerstverlichting. Het betekent ook dat het minder zwaar wordt, minder gespannen. Opgelucht.

Vroeger had ik het idee dat ik Totaal Verlicht moest zien te worden, Zelf-gerealiseerd, Bevrijd, je weet wel zoals de grote goeroes en de heiligen. Een Heilige Losbol. In mijn vriendenkring was dat het Doel Van Het Leven: als je dat niet zou bereiken, was je toch een loser. Hoe je het voor mekaar moest zien te boksen, daar gingen de wildste verhalen over. Twintig jaar onder een boom zitten was het minste.

Maar toen interviewde ik – in 1990 – voor het tijdschrift Onkruid de Australische Barry Long, die mijn goeroe werd. Ik vroeg hem wat verlicht raken nou eigenlijk was.
Hij zei: “Om te beginnen is alle zelf onwetendheid. Dus zelf-realisatie is het besef van mijn eigen onwetendheid. We beseffen allemaal wel af en toe een klein stukje van onze onwetendheid en dan krijgen we dus een klein stukje zelf-realisatie. Je ontdekt je eigen beperkingen, je zegt: ‘Ik heb altijd gedacht dat ik dat kon maar nu begrijp ik dat ik het niet kan, en het is oké.’ Dat brengt een beetje rust, nietwaar? Dus totale zelf-realisatie betekent het besef dat alles wat ik zeg of doe volslagen nonsens is in relatie tot de waarheid. Maar dat is oké.”
Dat lost de gehechtheid op, legde hij uit, en het Zijn met een hoofdletter Z kan vervolgens in je binnenstromen, want je stopt met projecteren, begeren, proberen. Je bent er alleen nog maar.

Daarna wilde ik weten of Verlichting een soort flessenhals is waar maar een paar mensen doorheen kunnen, of een evolutionair proces van de hele mensheid, zoals een cake die aan het rijzen is in de oven? Dat vond Barry een leuke beschrijving, hij ging voor de cake en hij zei: “Het proces is dat je doet wat je moet doen, en als jij het gevoel hebt dat je je ongelukkigheid aflegt en je voelt meer autoriteit, dan ben jij een stukje van de cake dat beseft dat de cake aan het rijzen is.”

We zijn vijfendertig jaar verder en ik wil allang niet meer verlicht worden, dat doel heb ik totaal opgegeven. Hoe ik nu ben, lijkt me wel zo ongeveer hoe het Leven mij bedacht had, vol foutjes en onvolmaaktheden. Het is allemaal oké.

Maar de hele cake is wel aan het rijzen, dat zie ik steeds beter om me heen. Ja er vliegen wel verbrande stukjes door de oven… maar kijk niet te veel naar de media, kijk naar de werkelijkheid om je heen.
Kijk naar de jonge mensen van nu, en je ziet hoe wijs die zijn, hoe open en gevoelig en vriendelijk.
Zie overal het afbrokkelen van het materialisme, het uitdijende besef dat we één Aarde hebben en daar verantwoordelijk voor zijn.
Merk op hoeveel mensen zich bewust worden van hun innerlijke spanning en daar begrip voor hebben, in therapie gaan en zichzelf vergeven.
Voel in jezelf de ontspanning die je krijgt van accepteren.

Oh nee, lukt het niet?
Zeg dan nog maar eens hardop die toverspreuk: ‘Dat kan ik niet.’
En weet dat het helemaal oké is.

Dat brengt verlichting.