| We zongen een zelfgemaakt lied op het koperen bruilofsfeest van mijn zoon en schoondochter, en ik zong vals. Dat weet ik, omdat ik aan het begin de wijs niet te pakken kreeg en toch maar gewoon doorzong, en ik hoorde het zelf, het hele lied dus nét op de verkeerde toon. Hard en vals. Mijn zestienjarige kleinzoon zei liefdevol na afloop: “Ga maar niet naar The Voice of Holland, oma.” |
 |
Nu was ik dat toch al niet van plan, maar ik besefte door die opmerking hoezeer wij tegenwoordig om de oren geslagen worden met perfectie. Vroeger was onbeholpen amateurisme heel gewoon bij feesten en partijen. Nu weet iedereen hoe het eigenlijk moet, want in de media wedijvert de ene volmaakte ster met de andere om de ultiem perfecte star performance. Laatst zag ik samen met een vriendin een prachtige dansvoorstelling en na afloop merkte zij op: “Het ging niet altijd synchroon.” Ja, dat had ik ook gezien, en ik vroeg me af of we meer genoten hadden als alle dansers hun passen volmaakt gelijk hadden gedanst. Of juist minder? Net zoals je van een zelfgebakken taart met onvolkomenheden eigenlijk meer geniet dan van een professionele banketbakkerscreatie? Totale perfectie is niet menselijk, het is machinaal, het is robot-achtig. Het koperen bruiloftsfeest was trouwens grandioos, spetterend, geweldig. En ik vond zelf ook dat ik er beeldig uitzag. |
 |
| Maar deze schoenen had ik al jaren niet aangehad en de dag erop bleek dat ik er een paar tenen in had gekneusd. Ik smeerde arnica op mijn tenen en zei sorry, lieve tenen. Nu moeten die schoenen weg, want mijn voeten gaan natuurlijk voor. Wat ik maar zeggen wil: meestal gaat er wel iets mis. In het leven. Leven is lijden – het is de Eerste Nobele Waarheid in het boeddhisme. Dukkha is het Sanskriet woord dat Boeddha gebruikte en dat schijnt letterlijk zoiets te betekenen als: de as past niet precies in het gat van het karrenwiel. Dus het wiel loopt aan. Er is altijd wel iets dat knarst, ratelt, stroef loopt. “Ja nu hebben we kogellagers,” zei mijn broer toen we het erover hadden, “die voorkomen dat de as gaat zwabberen.” Aha, dacht ik, zo is dat dus begonnen, het geloof in perfectie: iemand vindt iets slims uit (Leonardo da Vinci schijnt de eerste tekening van een kogellager te hebben gemaakt) en de assen zwabberen niet meer en de wielen lopen soepel en voor je het weet geloof je met z’n allen dat leven zonder lijden moet kunnen. “Als ik maar perfect zou zijn…” Maar het enige wat we kunnen doen met het Wiel van het Leven is totale acceptatie, overgave aan wat er is. Ontspannen in die stroefheid, in het geknars en het geratel van het onvolmaakte bestaan, dat is levenskunst. Wat mij trof, was dat ik maar eventjes een vederlicht vleugje van schaamte voelde over mijn valse gezang. Vroeger was ik drie weken in bed gaan liggen met de dekens over mijn hoofd, bij wijze van spreken. Nu dacht ik: ach. Ze houden allemaal nog steeds van me. Ging het om mijn zangprestatie? Nee toch. Het ging om vreugde en harmonie en dat was daar in gulle overvloed. Wat is er veranderd? Ik heb geleerd mezelf te vergeven. Telkens weer opnieuw. Zo wordt het zelfacceptatie. Ik doe mijn best, en meestal gaat het goed. En soms wat minder. Precies perfect dus, volgens de leer van mijn goeroe Barry Long, die ooit zei: “Perfectie is tachtig procent goed, twintig procent niet zo goed.” Ik hoor het hem nog zeggen: Please see that the twenty percent not-so-good are part of the perfection of the whole. Zie je het? |
 |
| Yin Yoga Yin yoga voelt voor mij aan als een oefening in overgave, als leren ontspannen in ongemak, in dukkha. Elke dinsdagavond van 19.00 tot 20.15 en elke zaterdagochtend van 10.00 tot 11.15 geeft Justyna Szamlewska yin yoga in mijn praktijkruimte, Heer Vrankestraat 34. Ik heb nog nooit zulke fijne en spirituele yin-lessen gehad als bij haar. De groep is klein, de ruimte knus en sereen, het tempo perfect en Justyna’s stem en oefeningen brengen je in een heel bijzondere staat van ontspanning. Je kunt je opgeven bij Justyna. Prijsverhoging uitgesteld In mijn massagekamer kan ik niet zuinig aan doen met de infrarood panelen, want het moet er warm zijn, minstens 23 graden. Gelukkig heb ik voorlopig nog een vast contract bij Vandebron en daarom stel ik de prijsverhoging die ik me had voorgenomen uit tot volgende lente. Vanaf 1 mei 2023 kost een rebalancing sessie € 130. (Deels vergoed vanuit je aanvullende verzekering, bij een aantal verzekeringsmaatschappijen.) Vanaf januari volgend jaar geef ik geen sessies meer op donderdag, want ik krijg er – hoera! – nog een kleinkind bij en op donderdagen mag ik helpen. Wel kun je dan op de andere dagen ook om 9 uur komen als je wilt. Mijn rebalancing agenda is volgeboekt tot eind december; vanaf januari is er weer volop ruimte. Alle informatie hier. |
 |
| Een dag uit je hoofd workshop van mijn collega rebalancers Sofie en Piet-Jan Ik geef voorlopig geen workshops, want ik heb het te druk met mijn praktijk en de training Massage bij Kanker die ik volg. Maar mijn fantastische collega’s Sofie Meijer en Piet-Jan Hollemans bieden een workshop aan getiteld ‘Een dag uit je hoofd’, die ik van harte kan aanbevelen. Sofie was het meest indrukwekkend van onze klas destijds in onze opleiding; Piet-Jan is de rebalancer in Gouda waar ik naar toe ga als ik een sessie wil. Zeer ervaren workshopleiders, allebei. Plaats Berg en Dal, datum 22 oktober, prijs € 90, alle informatie vind je hier. |
 |
| OMGWord je soms onrustig van al het geknars en geploeter? Doe zo vaak als je eraan denkt de Basic Exercise van Stanley Rosenberg, die je nervus vagus reset. Houd je hoofd stil en rol met je ogen eerst helemaal naar rechts, tot je iets voelt als een geeuw, een zucht, een slik-neiging, een rillinkje, iets dergelijks. Dan beweeg je je oogbollen helemaal naar links, weer tot je zucht of gaapt of iets anders subtiels voelt gebeuren. Ik draai ook altijd even mijn ogen ten hemel zonder mijn hoofd op te tillen, en naar de vloer zonder mijn hoofd te buigen. Werkt echt.Eigenlijk is ‘the eye roll’ – Oh My God, met rollende ogen – dus een intuïtieve manier om jezelf te kalmeren. |