Zelfbestemming

“Zelfbestemming,” zei ik dromerig, “wat een prachtig woord.”
“Schrijf er een blog over,” lachte F. die het woord had laten vallen.
Toevallig was ik daar nou juist mee bezig.
 
Soms vertellen mijn masserende handen me dat het lichaam van een rebalancingcliënt één afgesloten burcht van weerstand is. Niets geeft mee, alles verzet zich.
“Het thema is weerstand, zo te voelen,” zei ik op een dag.
“Nee,” zei de cliënt op de massagetafel, “het thema is veiligheid.”
“Dat is het doel van de weerstand,” zei ik. “Maar het werkt averechts.”
 
Het leek me ineens een universele waarheid. Je ziet het overal in onze chaotische wereld, vol onvrede en conflict. Mensen voelen zich bedreigd, pantseren zich, en het resultaat is niet dat ze kunnen ontspannen achter dat harnas, maar dat de dreiging blijft, vaak zelfs groter lijkt te worden. Dat is ook logisch, want we spannen onze spieren om onszelf te beschermen tegen gevoel, maar het onderbewuste ervaart spanning als signaal van gevaar.
 
Hoe moet dat goed komen?
Er is een beroemd citaat van de schrijfster Anaïs Nin: De tijd brak aan waarop het risico in de knop te blijven pijnlijker was dan het risico van het bloeien.
Gewoon afwachten dus, geduldig wachten op het moment dat het gepantserd zijn méér pijn doet dan het afleggen van het pantser…
 
Ik kan wel uitnodigen, maar ik kan het proces niet bespoedigen. Of mijn cliënten durven voelen, daar gá ik niet over. Daar gaan ze zelf niet eens over, bij wijze van spreken: dat regelt hun ziel, hun onderbewuste.
En precies dat is zelfbestemming, volgens mij: niet dat je je wilskracht inzet, zo van ‘nu wil ik van die klachten af’. Maar dat je je vrijwillig overgeeft aan de tijd die het kost, aan de pijn en de moeite. Aan je bestemming, het lot dat bij je past, waarvoor je gekomen bent. Aan de seizoenen van je leven.
 
Ooit stelde iemand aan de Nederlandse spiritueel leraar Alexander Smit (1948-1998) de vraag: “Wat moeten we toch met al die dichte, afgesloten mensen die geen belangstelling hebben voor spiritualiteit, die maar gewoon doorgaan in de ellende?”
Ik was erbij, ik zat in het publiek.
Alexander wees naar buiten, naar de kale takken van de bomen. “Vraag je dat in de winter ook aan die bomen? Jullie staan daar maar, sukkels, waarom bloeien jullie niet?” vroeg hij retorisch.
“Of wacht je rustig op de lente?”
 
Mijn rhododendronstruik heeft nu al dikke knoppen gevormd, knoppen die pas volgend jaar opengaan. En eerlijk gezegd, Anaïs Nin, geloof ik er niets van dat het risico in de knop te blijven mijn rhododendron pijn doet. Die struik staat gewoon ontspannen te wachten tot haar bloeitijd komt.
 
Dus ik masseer ook maar gewoon geduldig door.


 

4 Antwoorden op “Zelfbestemming”

    1. Dank je wel Saskia!

  1. Wat een prachtige weergave van t woord zelfbestemming. Mooi

  2. Dankjewel Lisette , heb geboeid geluisterd naar je wijze woorden op het innerlijk licht festival. En nu net de traktatie van je blog. Wat een happinez.
    Hartelijke groet

Geef een reactie