“Nee, dat moet anders,” zei Joaquim, onze Portugese gastheer, gebogen over de vaatwasser. Wij hadden er een rommeltje van gemaakt, daarom paste niet alles erin. Hij liet zien hoe het moest: de diepe borden netjes achter elkaar, de kleine bordjes keurig op een rij, en de grote borden al net zo stipt in het gelid. Dat had hij al een keer eerder uitgelegd, alleen kregen wij het toch nooit zo geordend als hij.
“Het is ook wel wat ahrimanisch,” zei ik later tegen mijn Amerikaanse achternicht Anushka Bliss, mijn reisgenote in Portugal. “Er gaat meer in, als ze maar allemaal precies op dezelfde manier gerangschikt zijn.”
Anushka kende de antroposofische begrippen Ahriman en Lucifer nog niet, de twee tegenkrachten die onze menselijkheid belagen, dus ik legde het naar beste kunnen uit. Ahriman’s goede bedoeling – heb ik me laten vertellen – is te zorgen dat er zoveel mogelijk mensen van het leven op Aarde kunnen genieten. Maar daarvoor moeten die mensen dan wel hetzelfde zijn. Alle neuzen dezelfde kant uit, zeg maar; dan passen er meer van ons op de wereld, net als in de vaatwasser. Dus Ahriman is erop gericht van ons een soort halve robots te maken die keurig in de pas lopen en geen individuele afwijkingen vertonen. Als soldaten in strakke marsformatie.
Lucifer is het tegenovergestelde: hij symboliseert de extreme gerichtheid op individualiteit, zoveel ego dat het ons uit elkaar drijft.
Er zijn hele boeken geschreven over deze begrippen en ik vat het nu wel erg simpel samen, maar je krijgt een idee hoop ik.
Begin juli was ik samen met Nelleke van Zessen in het Franse Centre Lothlorien om een workshop te geven over contact maken met het onderbewuste. Op een dag nodigde ik de deelnemers uit om een sprookje te schrijven met zichzelf in de hoofdrol. Enige voorwaarde: het moest goed aflopen. Het resultaat was fantastisch. Twaalf totaal verschillende verhalen met enorm uiteenlopende thema’s, sferen en hoofdpersonen, elk verhaal opvallend uniek. Ik kan ze helaas niet allemaal navertellen, maar één onvergetelijk detail wil ik je niet onthouden. De hoofdpersoon van dit sprookje vindt een tovermantel in een kringloopwinkel die ooit had toebehoord aan een dictator, zo’n Lucifer-figuur die er duistere macht mee wist te verkrijgen over zijn volk. Ze haalt de mantel helemaal uit, draad voor draad, wast de draden en droogt ze in de zon. Daarna weeft ze er een nieuwe tovercape van, en die werkt nu helend, heilzaam.
Ja, zo moet dat…
Tegelijk met ons was er een workshop beeldhouwen en de deelnemers daarvan showden aan het eind hun resultaten. En ook daarbij viel op hoe divers ze waren, elk totaal anders dan alle andere in materiaal, kleur, formaat, bewerking en betekenis.
Diversiteit is onze ware aard. Niets in de natuur is ooit precies hetzelfde als iets anders. Kijk maar eens goed naar een veld vol zonnebloemen of lavendel: hoe strak ze ook gezaaid zijn, elk ervan is anders en uniek.
We deden op Lothlorien ook een bewegingsoefening rondom de Monoliet, een grote Flower of Life van koper in transparant kunststof gegoten, op een stenen voetstuk, met verschillende soorten steen omringd. Een werk van Maurice Mooijman, gespecialiseerd in energie-objecten. Dit kunstwerk symboliseert de eenheid van het universum.
Het was heerlijk stil, zonnig met een zacht zomerbriesje.
En daar en toen welde er een diep, helder weten in mij op. Een epifanie. Ik wist ineens met verpletterende zekerheid: de realiteit is dat we allemaal zowel absoluut verschillend zijn, als samen één. Ik weet ook niet hoe dat kan, ik heb het niet verzonnen, God heeft het gemaakt en die is nogal van de paradoxen, dus tja, het is gewoon zo: er is volmaakte eenheid én er is eindeloze diversiteit, allebei tegelijk, allebei absoluut. Het komt juist door al die myriaden verschillen dat het geheel een volmaakte eenheid is.
Dat deed me denken aan de wisdom of crowds. Google het fenomeen vooral als je het nog niet kende. Komt erop neer dat een groep mensen die allemaal heel verschillend zijn, waarbij niemand de baas is maar alle stemmen evenveel tellen, met elkaar tot een hogere intelligentie kan komen dan de slimste deelnemer van die groep in zijn eentje. Zelfs als er rare mensen tussen zitten met afwijkende meningen die je misschien dom zou vinden, helpt dat juist om het resultaat omhoog te stuwen. Maar ze moeten wel allemaal zichzelf blijven en zich niet aanpassen aan de groep.
De twee tegenkrachten Ahriman en Lucifer bestaan dus wel als neigingen in onze ziel, maar in wezen zijn ze irreëel, illusies, hersenschimmen, misschien zelfs een soort geestesziekte. Alleen als we allemaal ons unieke zelfje blijven, allemaal anders, anders dan alle anderen, kunnen we als mensen naar de hemel reiken en meebewegen in de natuurlijke eenheid van de kosmos. Zodra we op elkaar willen lijken, zwichten voor controle, robots van onszelf proberen te maken, of perfect willen lijken op een cliché-ideaal, zijn we onze menselijkheid kwijt, onze ware aard.
Daarmee trekken we de hele mensheid een beetje naar beneden.
En wie vindt dat hij zelf wel zichzelf mag zijn maar dat alle ánderen in gelid moeten marcheren, gehoorzaam onder een totalitair bewind, is al evenzeer gestoord en ontaard.
Terzijde. Dit is precies de reden waarom regel 1 van goed schrijven is: hoe concreter hoe beter. Wij lezers willen niet lezen dat jij naar verbinding streeft, of je intuïtie hebt ontwikkeld, of geleerd hebt om in je vrouwelijke kracht te staan – dat willen we allemaal, die theoretische neuzen staan dezelfde kant op. We willen weten wat er in je omging toen je je tekst kwijt was, wat die geliefde precies zei waardoor je hart brak, hoe het voelde om buitengesloten te worden. Graag tot in detail. Hoe concreter hoe beter. Dat wat er alleen maar in dat ene, unieke leven van jou is gebeurd, dat vinden we interessant.
Maar in de vaatwasser is het echt een goed idee – alle borden netjes in het gelid.
De orakelworkshops gaan door.
Samen een middag besteden aan de Tarot, de I Tjing of welk ander orakel je ook wilt raadplegen: hoe heerlijk, hoe verhelderend, hoe ontspannend. Door een orakel maak je verbinding met een groter stuk bewustzijn dan alleen je eigen denkraam.Wat kan een orakel voor je doen – en wat kan het niet? Wat zijn goede vragen?In de groep vormen we een veld van aandacht waarin orakels extra goed werken. We delen onze kennis en ervaring, en je kunt alle vragen stellen die je wilt. De vraag of het een goede vraag is, vormt een belangrijk onderdeel van het bewustwordingsproces.
Plaats: Heer Vrankestraat 34, 3036 LE Rotterdam.
Tijd: de eerste workshop waarvoor je je kunt opgeven is op zondag 8 oktober ’23. Daarna: 5 november; 3 december en in 2024 in principe elke eerste zondagmiddag van de maand.
Inloop 13.00 uur, start 13.30 uur en we gaan door tot een uur of 17.00.
Kosten: € 50, incl. koffie, thee, koekjes.
Geef je op met een mailtje aan mij: mail @ lisettethooft.nl, met de spaties ertussenuit.
(Hieronder zie je mijn kleinzoon Gael, gefotografeerd door Anushka)
Jezelf vergeven voor je diepste wond
Ik ga ook door met de gratis webinars van een half uur, over zelfvergeving.
Het zijn eigenlijk meer ontmoetingen, zoom-meetings, en ik wil graag dat iedereen haar camera aanzet, zodat ik kan zien wie er meekijken. Meestal zijn we met ongeveer dertig vrouwen. (Niks om bang voor te zijn dus). Ik vind het erg onprettig om tegen zwarte blokjes aan te kijken en het gevoel te hebben in mijn eentje in de lege ruimte te praten, dus als je geen zin hebt om je gezicht te laten zien, even goeie vrienden maar lees dan liever later de basistekst die ik voor mezelf maak, en die ik je kan toesturen. (Opnemen lukt niet altijd). (Ben boomer).
De volgende bijeenkomst, op zondagochtend 20 augustus om 11 uur, gaat over jezelf vergeven voor je diepste wond, je meest duistere zielenpijn, dat wat telkens weer opduikt, wat je op de situatie van nu projecteert, wat je ongelukkig maakt en waarmee je anderen om je heen ongelukkig maakt als je niet uitkijkt.
Meestal is die wond veroorzaakt door iets wat je ooit is aangedaan, maar omdat alle kinderen altijd de schuld bij zichzelf zoeken, voelt het als een fout van jezelf, een schuld of een tekortkoming.
Voor mij persoonlijk bijvoorbeeld is dat het gevoel: ik hoor er niet bij. Ik hoor hier niet, ik had hier eigenlijk niet moeten zijn, ik ben ongewenst. Andere mensen hebben misschien het gevoel dat ze iedereen gelukkig moeten maken. Of dat ze altijd daar zijn waar het níet leuk is, terwijl alle anderen het leuk hebben.
En allemaal concludeerden we ooit: dat komt omdat ik niet goed genoeg ben.
Daarover gaat deze ontmoeting – ik vertel wat ik heb meegemaakt en wat ik weet, en je kunt meepraten en vragen stellen. Mail me voor een link.
En o ja, voor nieuwe rebalancing afspraken heb ik weer alle ruimte vanaf januari 2024. Tot die tijd valt er elke week wel een plek open maar dat weet ik pas kort vantevoren.
