Dat hou je toch

“Zo raar,” zei ik tegen de astroloog bij wie ik elk jaar kom. “Alles gaat goed – ik heb heerlijk werk, fijne familie, lieve vrienden en een schattige kat, een best wel bloeiend sociaal leven. En toch voel ik op stille momenten soms zo’n mysterieuze zielepijn. Een diep soort eenzaamheid.”

“Ja dat hou je,” zei hij. “Het is karmisch, Pluto in je 12e huis. Een terugkerend thema dat je leven na leven met je meeneemt, bindings- en verlatingsangst. Eenzaamheid op zielsniveau. Accepteer het maar.”

 

Nu vind ik ‘bindings- en verlatingsangst’ niet chic genoeg voor iets dat eeuwenlang kosmisch met mijn ziel meeresoneert. Zo’n klinische term klinkt eerder alsof ik ermee aan de slag zou moeten met een stapel zelfhulpboeken.

En het was juist een opluchting om te horen dat het nooit overgaat. Ik ben geen zielig sukkeltje maar een Ziel met Eeuwige Zielenpijn. Het enige wat ik kan doen, is erin ontspannen.

 

Veel van mijn cliënten klagen over pijnlijke thema’s in hun leven die maar blijven opspelen, wat ze ook doen om er vanaf te komen. Niet alleen chronische pijnen en pijntjes in hun lichaam, maar ook bijvoorbeeld die reflex van paniek bij elk wissewasje. Die onmacht om grenzen te stellen. Dat gevoel van een gebroken hart.

Waarom heb ik dat nog stééds? vragen ze zich wanhopig af.

Ik herken het allemaal en ook het verlangen om het weg te poetsen, uit te stuffen, er eindelijk eens vanaf te zijn. We zijn heus wel bereid om pijn heel even te accepteren, maar alleen op voorwaarde dat ‘ie daarna zo snel mogelijk verdwijnt…

En zo werkt het natuurlijk niet.

 

Waarom eigenlijk? Waarom kunnen we nooit zonder stress of pijn?

“Het geeft je inzicht, het wordt een kracht,” zei mijn astroloog. Volgens hem zitten we hier nou eenmaal in de ‘Galaxy van de tegenstellingen’ en het een kan niet zonder het ander. Als je moeilijke emoties onderdrukt, pantser je jezelf ook voor fijne gevoelens.

 

“Aan het licht laaft men zich. Aan de schaduw ervaart men zichzelf,” is een uitspraak van Jung. Het is het motto van de nieuwe bundel van Jan Graafland De snoek en de kat, met prachtige gedichten over zijn crisis.

In het donker, in moeilijke tijden van zielenood en verlatenheid heb je alleen nog jezelf om op terug te vallen. Op je eigen bodem vind je je veerkracht. Ontdek je dat je hart er groot genoeg voor is.

En meer dan dat.

“Je gaat zo diep, dat je de Grote Man in jezelf wel móet tegenkomen,” Schrijft Han Boering in het I Tjing hoofdstuk ‘Benauwenis, Uitputting’. Die Grote Man van de I Tjing, dat is je meest wijze stuk, je hogere zelf, je innerlijke goeroe.

 

Hoe werkt dat dan?

 

Accepteren of berusten betekent niet dat je het allemaal prima vindt, dat je er een positieve draai aan geeft, dat je je verdriet inslikt, of dat je werkloos toeziet hoe de dingen fout gaan. Het betekent meer zoiets als: je boosheid laten smelten in je tranen. Je innerlijke nee in een innerlijk ja veranderen. Ja doe maar dan, ja oké, ja het mag, mijn hart mag breken. Ik doe mijn best, maar uiteindelijk ga ik er niet over. Uw wil geschiede.

Kennelijk was het de bedoeling van de Schepper dat er niet alleen maar licht maar ook schaduw zou zijn, niet alleen geluk maar ook misère, niet alleen genot maar ook pijn. Ik denk dus dat we het goddelijke naderen naarmate we dat beter accepteren. Het leven liefhebben precies zoals het is, het vrijlaten om te gaan zoals het gaat.

Dan kan ons lichaam ontspannen, dan komen we thuis in onze basis.

Ons hart is er groot genoeg voor.  

Mijn nieuwe boek De hemel in je handen gaat over het verruimen van het bewustzijn. Bewust maken wat nog onbewust is. Groter worden vanbinnen, dieper, wijzer. Dat kan – niet alleen met lichaamswerk maar ook met zelfhypnose bijvoorbeeld, droomduiding, symboliek en mythosofie, met psychedelica en nog veel meer methoden en technieken. Wat ik zelf heb geprobeerd en goed bevonden, waarover ik in mijn lange journalistieke carrière vaak schreef, dat heb ik verzameld (geredigeerd, geschrapt, herschreven, aangevuld en met elkaar verbonden) in dit boek. 

Op zaterdag 18 juni vanaf 17.00 uur houd ik het ten doop in mijn praktijk. Psycholoog Vincent Duindam neemt het eerste exemplaar in ontvangst. Er zijn natuurlijk praatjes, want er zijn altijd praatjes, en daarna gaan we aan de wijn. Het boek is te koop voor twee tientjes, en op verzoek signeer ik.

Ruimer worden vanbinnen is het belangrijkste wat we kunnen doen om de wereld te verbeteren. Naar binnen keren in onszelf en de diepten van ons onderbewuste verkennen, zodat die lichte plek in het donkere bos steeds wijder wordt: dat is de beste, meest directe manier die ik ken om te bouwen aan de Nieuwe Wereld, die we in ons hart al koesteren.

Van harte welkom – en heel fijn als je me even mailt dat je komt, dan ben ik een beetje voorbereid.

Eén antwoord op “Dat hou je toch”

  1. Lieve Lisette, ik heb voor het eerst in juli 2022 een boek van jou gelezen ‘Vrienden worden met je lijf’. De titel sprak mij aan en ja hoor, het was het boek dat ik op dat moment nodig had. Ondertussen heb ik al 4 boeken van je gelezen en ga ik mij zodadelijk ‘De Hemel in je handen’ aanschaffen.

    Ik wil je bedanken om de ontbrekende stukken te vinden, want heb er al enkele gevonden in jouw schrijven, zalig gevoel geeft dat. Door jouw boeken te lezen ben ik meer vrienden geworden met mijn lijf, ja soms betrap ik mij erop dat ik weer even niet lief praat tegen mijn prachtige lieve lichaam dat al zoveel voor mij gedragen heeft, maar ik word er mij meer en meer bewust van en voel de energie shiften als ik de pijnen die komen opdagen in liefde accepteer. Het leven liefhebben zoals het is, het vrijlaten om te gaan zoals het gaat, zoals je schrijft, go with the flow, daar vind je de ontspanning in, en het is in die ontspanning dat je thuis komt, mooi Lisette❤️ Ik ben zo dankbaar dat ik dit al een paar keer heb mogen ervaren. Fijn om je via je schrijven te mogen leren kennen.
    Liefs, Hilde ?

Geef een reactie