Inwijding

Ik had erom gevraagd: de je-weet-wel. Ik mocht mijzelf op celniveau verbinden met de kleine O, de omikron. Hij sloeg wel op mijn ingewanden maar niet op mijn longen.
Enorm interessant vond ik. En leerzaam. Maar ook pittig.
Want wat is het lastig om helemaal verbonden te blijven met je lijf als je ziek bent. De eerste dagen niet, toen was ik nog zo opgetogen over de positieve uitslag. De tocht naar de massa-testlocatie van de GGD op het vliegveld vond ik een avontuur, en ik was onder de indruk van de vriendelijkheid en zorgvuldigheid van al die medewerkers.
Ik kreeg ook geen koorts, lag niet in bed, werkte gewoon door aan mijn boek De hemel in je handen. Het kon niet beter getimed, eigenlijk. Ik hoefde er vrijwel geen afspraken voor af te zeggen. En ik kreeg van alle kanten liefde en hulp.
Maar na een paar dagen had ik er genoeg van –  dat gammele gevoel, die koude klauw in mijn buik, dat dichte voorhoofd, die nare smaak in mijn mond. Helaas was het nog niet over. Lichamen doen er meestal veel langer over dan onze snelle denkgeest wil. Alles in de stof is trager dan we denken.
En toen kwam de zieligheid. Ken je dat? Van vorige ziektes kan ik het me ook herinneren. Een gevoel van verlatenheid, van de-wereld-gaat-dus-gewoon-door-zonder-mij, van waarom ik, waarom nu, waarom dit?
Omdat ik helemaal niet zielig of verlaten was, ging ik er eens goed voor zitten om te doorgronden wat dit precies was. Wat in me opkwam, was: ik laat toch, ondanks alles, subtiel mijn eigen lichaam in de steek – dat veroorzaakt het vage gevoel van in de steek gelaten zijn.
Interessant. Tegen andere mensen heb ik zo vaak gezegd: als je ziek bent of pijn hebt, moet je juist met liefdevolle aandacht naar je lichaam toe. Anders is het net zo wreed alsof je tegen een huilend kind zegt: “Ga maar naar je kamer en als je weer vrolijk bent, kun je terugkomen.” Bij mij vroeger thuis gebeurde dat echt – we mochten gewoon niet huilen en als we het toch deden kregen we straf. Drakonische jaren vijftig, gezin vol trauma. Zo willen we niet met ons lieve lijf, ons innerlijke kind omgaan.
Maar op het moment dat ik dacht: nu heb ik er genoeg van, ik wil niet meer ziek zijn, deed ik dat eigenlijk wel. Ik vertrok uit de relatie, ik wees mijn zieke lijfje af. Mijn lichaam voelde zich verwaarloosd, en het stuurde een miskend en verlaten gevoel naar boven.
Dat inzicht hielp. Ik verbond me heel bewust weer met mijn lichaam en het gevoel verdween. Als het ooit weer terugkomt, weet ik wat me te doen staat.
Nu besef ik pas goed hoeveel respect zieke mensen verdienen die erin slagen van hun lichaam te blijven houden.
Ja, op het allerlastigste moment moet je extra liefde aan je lichaam geven en dat is wel een beetje zielig. Maar als je het niet doet, wordt het nog veel zieliger.

Nog iets over je-weet-wel.
Pittig, zei ik al. Beetje gemenig. Van anderen had ik het ook gehoord. Alsof er iets duisters in zit. Rare dromen had ik bijvoorbeeld, nachtmerries, donker, helemaal niet passend bij mijn normale blije zelfje. In een nachtelijk wakker uur vroeg ik me af: is deze crisis onze inwijding in het Kwaad? Ik ben niet de eerste of de enige die dat vermoedt. Veel mensen voelen een sfeer van dreiging: machtsovername door het grote geld, totalitaire neiging tot controle, verlies van zeggenschap over het eigen lichaam. Wat we meenden te kunnen vertrouwen, blijkt bedrieglijk of zelfs corrupt.
Een inwijding, dat zou wel passen bij de transitie naar volwassen worden. Vormden wij een naïeve adolescentencultuur, genotzuchtig en op onszelf gericht, en staan we op de drempel van een collectieve volwassenheid waarin we verantwoordelijkheid leren dragen? En hoort het kennen van het Kwaad daarbij?
Hoe maken we dan ons innerlijk licht zo sterk dat het de duisternis verlicht?
We hebben hulp nodig uit de geestelijke wereld, lijkt me.
En elkaar.
Wat vind jij, hoe ervaar jij deze tijd? Ik hoor het graag.

Valentijnscadeautje

Graag tot ziens hier of daar!