In mijn studententijd was het hip om zwart te rijden op de tram, want wij waren tegen het beleid (de OV-kaart was er nog niet). En ik deed dat dus ook, want ik wilde erbij horen, maar ik vond het eigenlijk doodeng. Een vriend vroeg: “Als je er zo bang van wordt, waarom koop je dan niet gewoon een kaartje?”
Wat een goed idee. Ik kocht voortaan een kaartje en zat ontspannen in de tram. Dan maar wat minder rebels.
Nu ben ik weer tegen het beleid. Vorig jaar kocht ik speciaal een warme winterjas om op winderige pleinen mee te demonstreren. Maar toen ze met waterkanonnen kwamen, bleef ik liever thuis. Dan maar wat minder dapper.
Ik plak wel een sticker op mijn deur.
Wat een bijzondere tijd, wat krijgen we een hoop kansen om onszelf tegen te komen. Hoe moedig ben ik, hoe gehecht aan mijn comfort, aan harmonie?
Een collega zei ooit tegen mij: “Jij bent hysterisch positief.” Het was niet echt als compliment bedoeld geloof ik, maar zo nam ik het wel op (hysterisch positief als ik ben). Hysterie komt van uterus, en ik vind het wel wat hebben om een vrouwelijk, krachtig veld van harmonie en positiviteit om me heen te creëren waarmee ik door de wereld manoeuvreer.
Ik bewonder de helden die openlijk protesteren en een politiemacht tegenover zich krijgen, en ik bewonder mensen die zich ongeprikt naar binnen weten te ritselen, en ik bewonder mensen die een QR-code hebben maar uit principe weigeren hem te gebruiken.
Soms krijg ik hoop, als ik iets lees in de gewone krant dat verstandig klinkt; zou wijsheid zegevieren?
Maar soms krijg ik buikpijn van wat ik hoor en zie op internet, en soms ben ik ineens in tranen. Soms word ik helemaal opnieuw woedend op het beleid, net zo boos als in het begin. Dat tieners, kinderen en zwangeren gestimuleerd worden zich te laten prikken vind ik te schandelijk voor woorden, ten hemel schreiend, het bewijs dat onze cultuur volstrekt ontaard is, gedegenereerd, ten dode opgeschreven.
Kinderoffers! Aan de Mammon!
Hoe kun je, hoe durf je. Een flard van een oude Bob Dylan-tekst komt in me op: For threatening our children, unborn and unnamed, you ain’t worth the blood that runs through your veins…
Maar dat is niet harmonieus, niet spiritueel. Het schijnt dat Bob Dylan er later spijt van kreeg. God laat het bloed stromen door de aderen van de rechtvaardigen en de onrechtvaardigen.
En echt, meestal ben ik positief. Blijmoedig bezig in mijn praktijk, pratend met mijn lieve dappere cliënten die meer willen voelen, masserend in een veld van harmonie en warme liefde, samen werkend aan de Nieuwe Wereld die er komen kan.
Wil.
Moet.
Ja toch?
Hoe is dat voor jou? |
